عابدین عابدی زاده - دانشجوی دکتری جامعه شناسی سیاسی، واحد تهران مرکزی،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
سیدیعقوب موسوی - دانشیار و عضو هیات علمی گروه جامعه شناسی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران
حسن محدثی گیلوائی - استادیار و عضو هیات علمی گروه جامعه شناسی ، واحد تهران مرکزی،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مجید کفاشی - دانشیار و عضو هیات علمی گروه جامعه شناسی ، واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر قوم­گرایی بر توسعه­ی مدنی شهروندان استان بوشهر انجام است. قوم­گرایی در مقاله به معنای تعلق قومی و قوم­دوستی مورد مطالعه قرار گرفت، جامعه آماری تحقیق، شهروندان استان بوشهر در نظر گرفته شد. حجم نمونه تحقیق با استفاده از فرمول کوکران ۳۸۴ نفر و با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و تصادفی پرسشنامه به اجرا درآمد. یافته ها نشان می­دهد تاثیر متغیر قوم گرایی بر توسعه­ی مدنی شهروندان معنادار و به میزان ۳۷.۴ درصد است. به عبارتی ۳۷ درصد از تغییرات توسعه­­ی مدنی توسط متغیر قوم­گرایی تبیین می­شود و ۶۳ درصد دیگر مربوط به سایر متغیرها می­باشد. تاثیر متغیر مستقل بر مشارکت اجتماعی و مدارای اجتماعی برابر ۳۶.۹ و ۲۸.۸ درصد؛ بر قانون­گرایی برابر ۸.۵- درصد و تاثیر متغیر قوم گرایی بر رفتار شهروندی برابر ۴۸.۷ و تحزب­گرایی برابر ۴۴.۲ درصد بدست آمده است. در نهایت از طریق آزمون GLM  برای بررسی آزمون مقایسه میانگین توسعه­ی مدنی به تفکیک قوم­مداری مشخص گردید که افراد مورد مطالعه که از سطح بالای قوم­مداری برخوردارند به اندازه ۷۹/۴۳ واحد میانگین در مقام قیاس با افراد سطح متوسط قوم­مداری؛ از توسعه­ی مدنی  بیشتری(بالاتری) برخوردارند.

قوم گرایی, توسعه ی مدنی, مشارکت اجتماعی, مدارای اجتماعی, قانون گرایی, رفتار-شهروندی, تمایل به نهاد حزب