کبریا صداقت رستمی - دانشجوی کارشناسی ارشد شهرسازی، گرایش برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشگاه هنر اصفهان
گیتی اعتماد - دکترای شهرسازی، استادیار دانشگاه آزاد
رسول بیدرام - دکترای اقتصاد شهری، استادیار دانشگاه هنر اصفهان
جعفر ملاذ - کارشناسی ارشد شهرسازی، گرایش برنامه ریزی شهری و منطقه ای، مربی دانشگاه هنر اصفهان

سیستم پویـای شهر پیوسته در حـال تغییر و تحول است و در این میـان، با گـذشت زمان مشکلاتی مانند فقـر، بـی سازمانی، آلودگی های محیطی و ... چهره برخی نقاط شهر را دگرگون ساخته و رنگ و بویی متفاوت از گذشته که نشانه هایی از افول و زوال را در بر دارد بر آنها می نشاند. مساله ای که امروزه با آن روبرو هستیم، شناسایی اینگونه بافتهای شهری است که از چرخه متصل با شهر خارج و تبدیل به بافتهایی نا کارآمد شده اند. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ ضمن آنکه تلاش می گردد از طریق مطالعه اسناد ارایه شده از سوی ارگانهای مسئول و منابع کتابخانه ای، جستجوی اینترنتی و مصاحبه با مسئولین آشنا با موضوع تحقیق مطالب لازم گردآوری شده و سپس با نگاهی کارشناسانه به بررسی آنها پرداخته شود و در نهایت با استفاده از اصول شاخص سازی، شاخصهایی برای شناخت بافتهای شهری ناکارآمد تدوین گردد. نتیجه آنکه، در کشور ایران، بافتهای ناکارآمد در دو دسته بافتهای فرسوده و سکونتگاههای غیر رسمی بررسی شده که برای هر یک شناسه هایی تعیین گردیده که شاید در برخی موارد جامع نبوده و نیازمند اصلاحاتی باشند؛ ولی بهتر آن است که شاخصهایی برای شناسایی بافتهای نا کارآمد شهری به کار رود که دیدی همه جانبه نسبت به مسایل شهری داشته و از جداسازی انواع بافتهای شهری ناکارآمد اجتناب گردد. همچنین باید تمام انواع بافتهای تاریخی، صنعتی، محدوده های تجاری متروکـه و ... به عنوان بافت ناکـارآمد تلقی شده و به صورت یکپارچه برای آنها تصمیم گیری شود. ضمن آنکه، شاخصها باید به گونه ای تنظیم شوند که با ارایه میزانی برای سنجش، ابهامات ممکن را به حداقل رسانند.

شاخص, فرسودگی, بافت فرسوده, سکونتگاه غیررسمی, بافت نا کارآمد