ناهید حکمی اصفهانی - سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور

امروزه، در سراسر امریکای جنوبی، پرسشی که درباره آن بحث می شود، این است که آیا جهانی شدن باعث شکست ما شده یا اینکه اصلاحات شکست خورده است؟ آنچه مسلم است این است که نسبت به سیاست هایی که طی دو دهه گذشته صورت گرفته، یاس به وجود آمده است. این سیاست ها بر آزادسازی، خصوصی سازی و تثبیت، که مجموعا به نام «سیاست های اجماع واشنگتن» مشهور است، پایه گذاری شده است. آمار دهه ۱۹۹۰، اولین دوره به کارگیری این سیاست ها، آن زمان که کشورها از قید بدهی های تهدیدکننده آزاد شدند، به ما کمک می کند تا بتوانیم این احساس بیداری از تخیلات را تشریح کنیم. رشد در طی آن دهه، درست کمی بیشتر از نصف رشد دوران قبل از اصلاحات و بحران دهه های ۵۰، ۶۰ و ۷۰ بود. حتی در کشورهایی که با رشد قابل توجهی مواجه بوده اند، سهم نامتناسبی از دستاوردها نصیب گروه هایی شده بود که سطح زندگی بالاتری داشتند، یعنی ۳۰ درصد رده های بالا و یا حتی ۱۰ درصد رده های بالا، در حالی که بسیاری از فقرا، حتما در وضعیت بدتری قرار می گرفتند. پیشرفت کم و یا اصولا هیچ پیشرفتی برای کاهش نابرابری، که هم اکنون نیز بالاترین نسبت به مناطق دیگر در سطح جهان است، پدیدار نگشته است، به علاوه درصد فقرا، حتی با صرف نظر کردن از تعداد آنها، به طور قطع، افزایش یافته است. بیکاری که پیش از این نیز بسیار بالا بوده، ۳ دهم درصد افزایش یافته است. طی نیم دهه گذشته، عملکرد، اگر رقمی هم بوده، بسیار نازل بوده است؛ درآمد سرانه راکد بوده و یا کاهش یافته است، کم کم این دوران به عنوان نیمه دهه از دست رفته شهرت یافته است