تاثیر سطوح تخلیه مجاز رطوبتی بر عملکرد ریشه، شکر و قند چغندرقند در استانهای منتخب کشور

در این تحقیق اثرات تنش رطوبتی بر عملکرد ریشه، شکر و قند چغندرقند مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمایش به مدت سه سال در کرج، مشهد، اصفهان و میاندوآب به اجرا در آمد. در این آزمایش پس از استقرار گیاه، در هر یک از مراحل چهارگانه رویشی اجازه داده شد تا رطوبت قابل دسترس خاک تا سطح ۷۰ و ۹۰ درصد کاهش یابد و سپس آبیاری انجام شد. در مجاورت ۸ تیمار ذکر شده، تیمار شاهد (در طول دوره رشد بعد از تخلیه ۴۵-۵۰ درصد رطوبت قابل دسترس خاک، رطوبت خاک مجددا تا سطح ظرفیت زراعی افزایش داده شد) نیز گنجانده شد. نتایج نشان داد تیمار شاهد، تخلیه ۷۰ درصد و ۹۰ درصد رطوبت قابل دسترس خاک به ترتیب ۱۳۰۶۷، ۱۲۶۰۷ و ۱۲۰۶۰ مترمکعب آب دریافت کرده اند. تخلیه ۷۰ درصد رطوبت قابل استفاده خاک در هیچ یک از مراحل رشد تاثیر معنیداری در کاهش وزن ریشه و افزایش و یا کاهش درصد قند نداشت. تخلیه ۹۰ درصد رطوبت قابل استفاده خاک موجب کاهش معنیدار وزن ریشه شد. بیشترین کاهش وزن ریشه در اثر تخلیه ۹۰ درصد رطوبت قابل استفاده خاک در مرحله سوم رشد گیاه مشاهده شد. تیمار تخلیه ۹۰ درصد رطوبت قابل استفاده خاک در مرحله چهارم رشد موجب کاهش معنیدار درصد قند نسبت به تیمار شاهد شد که دلیل آن فراهم شدن شرایط رطوبتی مناسب و مصرف قند ذخیره شده برای بازسازی اندام هوایی می باشد. اعمال گزینه تخلیه ۹۰ درصد رطوبت خاک در هریک از مراحل مختلف رشد اساسا به دلیل کاهش عملکرد ریشه، موجب کاهش عملکرد شکر و عملکرد شکر سفید میشود لذا کم آبیاری در اوایل فصل رشد می تواند موجب صرفه جویی در مصرف آب گردد.

Keywords:

آبیاری , تخلیه رطوبتی خاک , چغندرقند , مرحله رشد