سیر تحول پیشوند استمرار از فارسی باستان تا فارسی نو
عنوان مقاله: سیر تحول پیشوند استمرار از فارسی باستان تا فارسی نو
شناسه ملی مقاله: JR_JOLR-11-2_012
منتشر شده در در سال 1399
شناسه ملی مقاله: JR_JOLR-11-2_012
منتشر شده در در سال 1399
مشخصات نویسندگان مقاله:
فتانه یوسفی - دانشجوی دکتری زبان های باستانی ایران، دانشگاه آزاد تهران مرکزی، تهران، ایران.
مجتبی منشی زاده - استاد گروه زبان شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
فرح زاهدی - استادیار پژوهشی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، تهران، ایران.
خلاصه مقاله:
فتانه یوسفی - دانشجوی دکتری زبان های باستانی ایران، دانشگاه آزاد تهران مرکزی، تهران، ایران.
مجتبی منشی زاده - استاد گروه زبان شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
فرح زاهدی - استادیار پژوهشی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، تهران، ایران.
در گذشته زبان فارسی، پیشوندهای فعلی کارکردهای گوناگونی بر عهده داشتند، از جمله کارکرد قیدی و گاهی هم معنای اصلی فعل را گسترش یا محدود یا به کلی دگرگون میکردند. غالب پیشوندهای فعلی در اصل هم به جای قید به کار میرفتهاند و هم به عنوان حرف اضافه. در دوره میانه زبان فارسی، از کارکردهای نقشی آنها به تدریج کاسته شده و زبان به سمت تحلیلیشدگی پیش رفته و پیشوندهای فعلی کمتر باعث تغییر معنای واژگانی فعل شدهاند. به دیگر سخن، به صورت پیشوندهای تثبیتشده و غیرزایا در دوره میانه و سپس در دوره بعدی ظاهر شدهاند. این صورتهای زبانی در روند تحول زبان فارسی، غالبا دستوری شدهاند و نقشهای گوناگون دستوری را بر عهده گرفتهاند. یکی از این صورتهای واژگانی، پیشوند «می» در زبان فارسی امروز است که چنین روندی را پشت سر گذاشته و موضوع این مقاله هم بررسی تحولات تاریخی و نقش آن در زبان فارسی امروز است. در فارسی امروز، «می» بهعنوان پیشوند تصریفی با افعال ماضی و مضارع همراه میشود و نمود استمرار یا عادت را بازنمایی میکند. در این مقاله، سیر تحول «می» از دوره باستان تا فارسی امروز بررسی میشود و به کارکردهای آن در ادوار مختلف زبان فارسی اشاره میگردد. این پیشوند بازمانده صورت *hamaiwa در دوره باستان است که به صورت hamē به فارسی میانه رسیده است. hamē در فارسی میانه قید به معنی «همیشه» است و نمود استمرار و عادت را بازنمایی کرده و جای ثابتی در جمله نداشته و در جایگاههای گوناگون به کار رفته است. در متون ادب فارسی، این پیشوند به صورت «همی» و «می» باقی مانده و به تدریج به فعل جمله نزدیک شده و طی روند دستوریشدگی، کارکرد پیشوند تصریفی بر عهده گرفته است. در فارسی امروز، «می» علاوه بر نمود استمرار و عادت، برای بازنمایی مفاهیم وجهی نیز کاربرد دارد. در جملاتی که مفهوم آرزوی تحققنیافته و فرض نامحقق را بیان میکنند، این پیشوند به فعل ماضی افزوده میشود و کارکرد وجهی بر عهده میگیرد. بدینترتیب، پیشوند «می» که پیشتر روند دستوریشدگی را طی کرده و از مقوله قیدی به پیشوند تصریفی بدل شده و بازنمایی نمود استمرار و عادت را بر عهده گرفته است، در فارسی امروز، دستوریتر شده و در بازنمایی وجه نیز نقش ایفا کرده است.
کلمات کلیدی: نمود استمراری, نمود عادت, قید, پیشوند فعلی, دستوری شدگی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1211652/