سیده فاطمه نورانی خطیبانی - دانش آموخته کارشناسی ارشد کلام تطبیقی دانشگاه شهید بهشتی،
مریم سالم - استادیار گروه حکمت و کلام دانشگاه شهید بهشتی

محور اصلی این پژوهش پی بردن به رابطه فلسفه و دین در بحث آفرینش از نظر بوئثیوس است. بدین منظور مولفه­هایی همچون خلقت موجودات از عدم و علت دانستن خداوند، الگوی خلقت، غیر موجب بودن خداوند در آفرینش، ازلیت زمان و سرمدیت خداوند، در رسائل کلامی به عنوان نماینده کلام بوئثیوس و در تسلای فلسفه به عنوان نماینده فلسفه بوئثیوس به روش تحلیلی-توصیفی به صورت جداگانه و مقایسه­ای بررسی می­­شوند. در رسائل کلامی به این مولفه­ها با توجه به آموزه آفرینش در کتاب مقدسو تعالیم مسیحی پرداخته می­شود؛ اما در تسلای فلسفه این مولفه­ها بعد از پرداختن به تعریف خیر، اذعان به وجود خدای خالق و یکی دانستن خیر و خدا بررسی می­شوند. با مقایسه مولفه­ها، پیش­فرض­ها، روش و غایت بوئثیوس از آفرینش در رسائل کلامی و در تسلای فلسفه پی­می­بریم کهپیش­فرض بوئثیوس در تبیین این مقوله در هر دو، بر دو اصل خالق­بودن خداوند و ضروری بودن وجود برای خداوند استوار است که او در این مورد متکی بر قول کتاب مقدس است. مولفه­هایی که او از آموزه آفرینش در تسلای فلسفه ارائه می­دهد، مولفه­های آفرینش در رسائل کلامی را نقض نمی­کند. او در هر دوی این آثار به روش مکتب نوافلاطونی وفادار است. تنها تفاوت در بحث مزبور این است که بوئثیوس در تسلای فلسفه بر اثبات خیر اصرار دارد که البته تاکید می­کند که خیر و خداوند یکی هستند و این گونه نیست که با اثبات وجود خیر در این رساله، بوئثیوس منشا و مبدا موجودات را چیزی غیر از خداوند بداند.

رسائل کلامی, تسلای فلسفه, آفرینش, عدم, سرمدیت, خیر