جلوه های بلاغت در ایران باستان (با تکیه بر شواهد ذکرشده در منابع عربی)
Publish place: Journal of Literary Criticism and Rhetoric، Vol: 4، Issue: 2
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 251
This Paper With 15 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JLCR-4-2_003
تاریخ نمایه سازی: 26 اردیبهشت 1400
Abstract:
پژوهش در سیر هنرهای بلاغی و سخنوری که با شکار معانی و نشاندن آن در ساختارهای سخن سروکار دارد، از روزگاری کهن، توجه ارباب نقد و اندیشه را برانگیخته و در ایران پیش از اسلام نیز نشانه هایی از این توجه به گفتار پیراسته و نیک وجود داشته است. سخنان ایجازگونه و حکمت آمیز، عبارت های آکنده از تشبیه و استعاره، جملات شیوا و رسا در کلام ایرانیان باستان، به حدی است که موجب شده تا شخصی همچون جاحظ را به تحسین در برابر آن وادارد. او که خود از پیشوایان شیوایی گفتار و سخندانی است، ایرانیان را در سخنوری و گزیده گویی ستوده است و از قول شعوبیه، کتاب کاروند ایرانی ها را از بهترین سرچشمه های علم بلاغت برمی شمرد. در منابع عربی، گنجینه ای از سخنان حکیمان و بزرگان ایرانی نقل شده است که علاوه بر معانی پندآموزش، هنرآفرینی های زبانی و بلاغی بسیاری دارد که هر خواننده ای را مجذوب خود می سازد. در این مقاله، با تکیه بر نمونه های تاریخی و ادبی از منابع عربی، گزیده وار برخی سخنان بلاغی ایرانیان باستان تحلیل شده تا گوشه ای از چشمه جوشان بلاغت در این دوره از تاریخ ایران، نشان داده شود.
Keywords:
Authors
فاروق نعمتی
استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه پیام نور
وحید سبزیان پور
استاد زبان و ادبیات عربی دانشگاه رازی کرمانشاه