رسول عربخانی - عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه پیام نور زنجان

گسترش فعالیت های شیعیان در عراق و سرایت این مذهب در میان عشایر سنی مذهب آنجا یکی از مهمترین مسائلی بود که ذهن دولتمردان عثمانی را در نیمه پایانی قرن نوزدهم، مصادف با دوره سلطنت عبدالحمید دوم (۱۸۷۶-۱۹۰۹) به خود مشغول می کرد. گزارش های فراوانی – خواه واقعی، خواه غیر واقعی- که از سوی کارگزاران محلی ولایت بغداد در خصوص محذورات فرهنگی، سیاسی و گسترش فعالیت های شیعه گرایی به باب عالی ارسال می گشت، دولتمردان استانبول را به چاره جویی و ارائه برنامه های پیشگیرانه وادار می ساخت. همجواری عراق با ایران به عنوان یگانه قدرت سیاسی شیعی و رقیب دیرینه امپراطوری عثمانی به همراه اهمیت جغرافیایی استراتژیک این سرزمین، مسئله فعالیت های شیعه گرایانه عراق را از پیچیدگی های خاصی برخوردار می کرد. تعقیب سیاست اتحاد اسلام به عنوان محور سیاست های داخلی و خارجی عبدالحمید دوم و نیز وجود اقلیت های مذهبی مختلف نظیر شیعیان در درون مرزهای امپراطوری، عوامل دیگری بود که بر این پیچیدگی ها می افزود. این مقاله بر آن است تا با بهره گیری از منابع مستند تاریخی و به ویژه اسناد آرشیو عثمانی به بررسی ابعاد مسئله گسترش تشیع پرداخته، ماهیت سیاست های دولت عثمانی و نتایج آن را مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهد.

ایران, تشیع, سلطان عبدالحمید دوم, عثمانی, عراق, عشایر