توحید نودل
عبداله مصطفایی

اساساً بیوراکتورهای غشایی، ترکیبی از فرآیند لجن فعال و جداسازی غشایی هستند که کاربرد آنها در تصفیه فاضلابها به سرعت در حال گسترش می باشد. نتایج بررسی ها نشان می دهد که در تصفیه فاضلابهای شهری و صنعتی با بیوراکتورهای غشایی، غلظت MLSS می تواند به بیش از mg/l 10000 بالغ گردد. بالا بودن این غلظت و بکارگیری جداسازی غشایی بجای ته نشینی ثانویه (در فرآیند لجن فعال)، باعث افزایش راندمان تصفیه می شود. این بدان معنی است که راندمان حذف COD در این سیستمها حدود 98%-90% و میزان BOD پساب خروجی نیز معمولاً کمتر از mg/l 5 می باشد. عمر بالای لجن در این سیستمها باعث افزایش باکتریهایی مانند نیتروزوموناس و نیتروباکتر می شود که راندمان حذف نیتروژن را بهبود می بخشند و می توان مدعی شد که نیتریفیکاسیون در این سیستمها تقریباً بصورت کامل انجام می گیرد. راندمان حذف فسفر نیز بالای 80% گزارش شده است که با افزودن بعضی مواد منعقد کننده می توان این رقم را حتی به بیش از 95% افزایش داد. نوع و جنس غشاء، نوع فاضلاب و نحوه هوادهی از عوامل تاثیرگذار بر فلاکس جریان تراویده می باشند. نتایج اکثر مطالعات نشان می دهد که نرخ تولید لجن در بیوراکتورهای غشایی از تولید لجن در سیستم های لجن فعال کمتر است. غلظت بالای MLSS و زیاد بودن عمر لجن، باعث کاهش نرخ تولید لجن در این سیستمها می شود. در این مقاله پس از شرح فناوری بیوراکتورهای غشایی، شرایط عملیاتی و راندمان این سیستمها در دو زمینه تصفیه فاضلابهای شهری و صنعتی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.

بیوراکتور غشایی، لجن فعال، فاضلاب شهری، فاضلاب صنعتی، شرایط عملیاتی