علی قاسمی - عضو هیات علمی دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری
ویکتور بارین جهاربخش

حمله ی سایبری، مصداق سلاح جدیدی است که می تواند روش هدایت جنگ مدرن توسط بازیگران دولتی و غیر دولتی را دگرگون سازد. سرشت بی مانند این تهدید و توانمندی مرتکبان جنگ های سایبری در آسیب رساندن، کشتار و تخریب فیزیکی از طریق فضای سایبر، تعاریف سنتی توسل به زور را متحول ساخته است. در این نوشتار، حملات سایبری بازیگران غیر دولتی صرفا به منظور احراز انتساب آن ها به یک دولت بررسی می شود. پرسش اصلی این است که آیا یک حمله ی سایبری، اقدامی مادون آستانه ی توسل به زور، در حد توسل به زور و یا توسل به زوری معادل یک حمله ی مسلحانه است؟ پژوهش حاضر نتیجه می گیرد که حمله ی سایبری را می توان وفق ماده ی ۲ (۴) منشور ملل متحد، توسل به زور مسلحانه توصیف نمود. از سوی دیگر، حمله ی سایبری گسترده به زیر ساخت های اساسی که خسارات مادی یا تلفات انسانی قابل قیاس با حمله ی مسلحانه با سلاح های متعارف را در پی داشته باشد، حق توسل به دفاع مشروع را به دولت قربانی اعطاء می نماید. هم چنین، در واکنش به حمله ی سایبری که در حد حمله ی مسلحانه نباشد، اما حمله ی مسلحانه ی قریب الوقوعی را با تسلیحات متعارف تدارک ببیند، می توان به دفاع مشروع متوسل گردید.

فضای سایبر, توسل به زور, حمله ی سایبری, حمله ی مسلحانه, دفاع مشروع, تناسب