آژیده مقدم - استادیار گروه فرهنگ و زبان های باستانی دانشگاه تهران
نرگس نعمت الهی - دانشجوی دکتری دانشگاه ایندیانا، امریکا

فعل اوستایی بر مبنای زمان، نمود، شخص، شمار و دو جهت اکتیو و میانه بررسی می شود. بنا بر دیدگاه رایج، جهت میانه وسیله تبدیل ریشه­های گذرا به ناگذر است. این دیدگاه با مشاهده ریشه­های فعلی ای شکل گرفته است که در جهت اکتیو، گذرا و در جهت میانه ناگذر هستند، درحالی که زبان اوستایی ویژگی دیگری را در خود دارد که نظریه فوق را به چالش می کشد و آن وجود افعال «فقط میانه» و افعال «گذرای میانه» است. بررسی نوین افعال میانه در زبان های هندواروپایی تجدید نظر در مورد تحلیل جهت میانه و یافتن معیارهایی ظریف تر برای پی بردن به عملکرد آن در زبان های ایرانی باستان، از جمله زبان اوستایی را ضروری ساخته است. در این مقاله افعال میانه اوستای جدید در پرتوی پژوهش های نوین هندواروپایی مورد بررسی قرار گرفته، با روشی متفاوت از پیش دسته­بندی شده اند.    

اوستای جدید, بافت, فعل میانه, گذرا, ناگذر