نگار نومهناد - استادیار گروه کشاورزی دانشگاه پیام نور

هنگام آبیاری گیاهان با آب معمولی مقدار کمی از عناصر غذائی در آب حل میشوند، در نتیجه به همین نسبت برای گیاهان قابل دسترس خواهند بود. زمانی که گیاه با آب سخت و بدون اثر مغناطیس آبیاری شود، لایهای سفید و سخت از بیکربنات کلسیم و کربناتها روی سطح خاک تشکیل میشود و تنها بخشی از بیکربنات های کلسیمی توسط آب شسته شده و در خاک نفوذ میکند و سپس روی ریشه گیاه نشست میکند. در نتیجه گیاه مجبور است برای ادامه زندگی خود ریشه های اضافی تولید کند که این روند رشد طبیعی گیاه را به خاطر صرف انرژی اضافی مختل میکند. در سالهای اخیر با توجه به کاهش منابع آبی و کمبود آبهای شیرین کاربرد آبهای شور در کشت گیاهان اهمیت زیادی یافته است و در این راستا مغناطیس نمودن آب به عنوان یکی از راهکارهای کاهش شوری مورد توجه قرار گرفته است. نتایج بررسیها حاکی از آن است که وقتی آب از یک میدان مغناطیسی عبور داده میشود، در سطح یون های مثبت و منفی بار الکتریکی القاء میشود و در نتیجه به جای اینکه یونهای با بار مخالف یکدیگر را جذب کنند، همدیگر را دفع میکنند که موجب افزایش تعداد حلقه های مولکولی آب و افزایش حلالیت آب مغناطیسی میشود.

آب شور، آب مغناطیسی، رشد گیاه