غلامحسین معماریان - دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران.
حیدر جهان بخش - دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ،تهران،ایران
فرزانه میرکاظمی - دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ،تهران،ایران

دروس معماری در سه گروه دانشی، توانشی و بینشی دسته بندی می شوند و انسان طبیعت معماری که در گروه دروس بینشی جا        می­گیرد، از جمله دروس پایه و تخصصی در آموزش معماری است که جهت دهی به توجهات دانشجو را ممکن می نماید. اما گوناگونی و بی سامانی روش­های ارایه ی این درس که باید پیش درآمدی موثر در فرایند تعمیق تفکرات و نظرات مخاطبین باشد نه تنها باعث کاهش نسبی نقش آن گردیده، بلکه سبب بی انگیزه شدن دانشجویان و بی توجهی به اهمیت این درس شده است. شیوه های جاری در ارایه انسان طبیعت معماری، اغلب نسبت به کلیات محتوایی و مورد هدف شرح درس فاصله زیادی و موجب کاهش تاثیرات آن در نگرش دانشجویان می شود. مقاله­ی حاضر با بازشناسی این درس و تاکید بر اهمیت شناخت محیط زیست در آموزش معماری، به تاثیر ارایه مطلوب آن در فرایند ارتقای سطح بینش مخاطبین می پردازد. روند نگارش مقاله بر پایه­ی بررسی کامل مشخصه های مبنایی درس و تحلیل مقایسه ای شیوه های تدریس آن، به روش پرسش نامه­ای و آماری تکیه دارد. جامعه ی آماری این پژوهش شامل گروه مدرسان و دانشجویان از پنج دانشکده ی معماری است و در پی آن سایر روش­های تدریس با شرح درس مصوب، مورد بررسی تطبیقی قرار گرفته و نتایج آن ها ارزیابی شده اند. نتیجه پژوهش تدوین چارچوبی از روش   سامان مند در ارایه  انسان طبیعت معماری است که انتظار می رود در شناخت روش فراگیر، مورد استفاده­ی مدرسان  قرار گیرد.

فرایند شناخت, بینش معمارانه, محیط زیست, آموزش معماری, روش شناسی