اسماعیل ضرغامی - دانشکده معماری،دانشگاه علم وصنعت،تهران،ایران
سید باقر حسینی - دانشکده عماری،دانشگاه علم و صنعت،تهران،ایران
پروانه سادات سجادی قائم مقامی - دانشکده معماری،دانشگاه علم وصنعت،تهران،ایران

هر برنامه با توجه به سیاست ها و اهداف وامکانات وشیوه اجرائی رایج دوره زمانی مربوطه تهیه وتصویب واجراء می گردد. با ظهور روشهای جدید در انتقال اطلاعات و تغییر امکانات و لزوم ارتقاء سطح دانش آموختگان، ضرورت هایی پیش می آیدکه برنامه ریزان را ملزم به تجدید نظر در برنامه ها می نماید. برنامه درسی مصوب ۱۳۷۷ دوره «کارشناسی مهندسی معماری » نیز از این امر مستثنی نیست. برای دستیابی به اهداف مورد نظر و هماهنگی با نیازها وجریانهای جدید علمی وآموزشی وهمچنین رفع اشکالات وتناقضات بازنگری و تجدید نظر در برنامه فوق ضروری به نظر می رسد. نیازهای رو به تزاید کشور در عرصه ساخت و ساز و کیفیت بخشیدن و صحت عمل در این زمینه در گرو تربیت کارشناسانی است که بتوانند نیازهای جامعه را در این راستا برآورده سازد. در این مقاله سعی گردیده با تحلیل محتوائی برنامه مغایرت ها و مشکلاتی را که بین اهداف و روشهای اجرائی آن وجود دارد طرح و اثبات کرده و برای آنها پیشنهادهای اصلاحی ارایه شود.  در این رابطه سوق دادن آموزش به سمت جوابگویی هر چه بیشتر به نیازهای واقعی جامعه و آشنایی دانشجویان با فرهنگ خودی و صحیح معماری مد نظر بوده است. دوره کارشناسی مهندسی معماری دوره ای است حرفه ای که پرورش استعداد خلاقه، انتقال دانشها و مهارتهای عمومی حرفه معماری و حصول کارایی عمومی در این رشته را هدف قرار می دهد. در راستای هدف فوق سعی شده است که در برنامه ریزی این دوره حداکثر بهای ممکن به پروژه های طراحی معماری و دروس فنی و نظری پیرامونی آن داده شود. از آنجا که در ساختار جدید رشته معماری که به صورت کارشناسی و کارشناسی ارشد ناپیوسته در آمده و هدف تربیت معمارانی با کارآیی های عمومی حرفه ای است. دراین رابطه نیز  تعداد واحد های  منطبق با هرکدام از مهارتها و کارشناسی های مورد نیاز کشور مورد بررسی دقیق قرار گرفته ویشنهاداتی در ارتباط با مسایل مطرح شده ارایه گردیده است

بیان گرائی, روش فعال, روش غیر فعال, معماری معاصر, طول دوره, دروس اختصاصی, عملکرد گرا