محمدرضا خانی - کارشناسی ارشد، گروه جزا و جرم شناسی، دانشکده غیرانتفاعی اصول الدین، قم ایران.

اسلام در سیاست های کیفری خود علی رغم تشابهاتی با نظام های دیگر حقوقی در ارکان و مبانی، نگرش خاصی را در کشف جرم مطرح می سازد که آن دیدگاه خاص و البته قابل توجه، بزه پوشی و مخفی نگهداشتن جرم می باشد. منابع گوناگون اسلامی بر این دیدگاه تکیه و تاکید دارند و از طرفی سیاست جزایی اسلام مبتنی بر دو روش سزادهی و بازپروری بزهکار است که بزه پوشی در ارتباطی تنگاتنگ با آن است. بزه پوشی مبحثی است ویژه که حقوق اسلامی به آن توجه خاصی دارد و در سیاست جنایی اسلام، عکس العمل های جزایی تنها روش مبارزه با بزهکاری تلقی نمی شود و در حقیقت نهان سازی و مخفی نگهداشتن جرم و جلوگیری از افشای آن، راهکاری است نو برای مقابله با پدیده ها و اعمال مجرمانه. بزه پوشی روش خاصی است که مبتنی بر گرایش به کیفرزدایی و نیز به لحاظ جنبه های اخلاقی و مصالحی که در سیاست کیفری اسلام مورد توجه قرار گرفته شده است. در این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی در پی بررسی چالش های بزه پوشی هستیم که منتج به این امر می شود که سیاست جنایی اسلام و حقوق ایران، توسل به ابزارهای کیفری به خصوص مجازات را به عنوان تنها راه حل موجود در فرایند مقابله با جرم در نظر نگرفته و مجموعه ای از رویکردها را با اهداف و آثاری قابل توجه در جهت کاهش پیامدهای مخرب اقدامات صرفا کیفری و سزاگرایانه در نظر دارند که بزه-پوشی از جمله آنها هستند. چالش های مختلفی در اجرای بزه پوشی در حقوق ایران و اسلام وجود دارد؛ از جمله قاعده حرمت تنفیر از دین، کاهش بازدارندگی مجازات ها و افزایش آمار رقم سیاه.

بزه¬پوشی، کرامت انسانی، اخلاق، کیفرزدایی، حرمت تنفیر، رقم سیاه.