الزام کشورهای عضو کنوانسیون امور پناهندگان ۱۹۵۱ به رعایت اصل نان رفولمان مقایسه شرایط حاضر با اصل فوق الذکر

امروز تابعان حقوق بین الملل در تمام جهان سعی بر همگام سازی قوانین داخلی خود با معیارهای بین المللی دارند تا بتواند در سایه همین قوانین و معاهدات مصوب نهاد های بین المللی از قطار پیشرفت و جهانی شدن عقب نمانند. اما در خلال سیاست های جهانی شدن شاهد خلف وعده و نقض همین قوانین توسط بعضی کشورها هستیم که متاسفانه بعنوان کشورهای حامی حقوق بشر و پناهجویان تلقی می شوند. از موارد نقض تعهدات بین المللی در امور پناهجویان اصل مهم و عرفی حقوق بین الملل که به اصل نان رفولمان معروف می باشد می توان اشاره کرد. اصل فوق الذکر که در ماده ۳۳ کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان به تاریخ ۲۸ ژوئیه ۱۹۵۱ در شهر ژنو سوییس به تصویب رسیده است بیان می دارد که بر طبق این اصل هیچ کشوری نمی تواند کسی را به مرزهای کشوری برگرداند که در آنجا آزادی یا زندگی این شخص به خاطر خطرات جانی اعم از جنگ و مشکلات اقتصادی و داشتن عقیده سیاسی گرایش مذهبی و یا به خطر عضویت در گروه اجتماعی خاص در خطر باشد. این مقاله به رفتار دولت های عضو کنوانسیون و مهاجرپذیر و مغایرت سیاست های آنها با اصل فوق می پرازد. استرداد و اخراج بیشمار پناهندگان از سوی دولت های مهاجرپذیر نفض آشکار و جدی کنوانسیون ۱۹۵۱ و اصل بین المللی نان رفولمان می باشد.