زمینه و هدف:ایجاد رابطه بین نظریه و عمل تربیتی، جزء مهم ترین بحث های بنیادین سازمان های آموزشی است. منظور از نظریه، مطالب و تئوری های علمی و روانشناسی پیرامون مسائل و روش های آموزشی و تربیتی است و منظور از عمل تربیتی، همان بازخورد معلم به دانش آموز می باشد. نظریه و عمل جدایی ناپذیرند و با یکدیگر رابطه ای ناگسستنی دارند. معلم حلقه ی واسط بین نظریه و عمل تربیتی است. معلم باهدف بررسی این رابطه، می تواند باسیاست تربیتی، امکان هایی برای پیوند نظریه و عمل فراهم کند.
روش پژوهش:این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعه مقالات در این زمینه، گردآوری شده است.
نتیجه گیری:نظریه به ناچار تدریس را هدایت می کند. هنر معلم این است که ضعف نظریه را تشخیص دهد، آن را با موقعیت سازگار کرده و فقدان های آن را جبران نماید تا سرانجام بتواند در هر موقعیت، از نظریه مناسبی استفاده کند و در عمل تربیتی آشکار سازد؛ زیرا نظریه، محتوای عمل محسوب می شود. عواملی ازجمله عدم نگرش واقع بینانه به نظریه، عدم آشنایی کامل و عدم تعلق به آن، سبب می شود تا آموخته های معلم در میدان عمل محقق نشود. معلمان باید با نظریه های تربیتی، به خوبی آشنا شوند تا با معرفت ناشی از آن، به شکل دهی دیدگاه های اخلاقی ایشان و نیز درک کارکرد اخلاق در تعلیم و تربیت منجر شود.