بیتا عباسی - دانش آموخته کارشناسی ارشد اکولوژی گیاهان زراعی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه
غلامرضا محمدی - دانشیار گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه
صادق جلیلیان - کارشناس ارشد آگرواکولوژی، سازمان جهاد کشاورزی کرمانشاه
علیرضا باقری - استادیار گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه

این آزمایش در سال ۱۳۹۶ در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه رازی کرمانشاه به صورت فاکتوریل بر پایه بلوکهای کامل تصادفی اجرا شد. فاکتور اول کاشت شنبلیله در چهار سطح (عدم کشت خاکپوش، کاشت شنبلیله ۱۵ روز قبل، همزمان و ۱۵ روز بعد از آفتابگردان) و فاکتور دوم سه رقم آفتابگردان (پروگرس، فرخ و لاکومکا) بود. نتایج نشان داد که کاشت خاکپوش بیوماس و تراکم علفهای هرز را در ابتدا و پایان فصل رشد کاهش داد. رقم پروگروس در کنترل علفهای هرز بر سایر ارقام برتری داشت. شاخص رقابت برای ارقام پروگرس، فرخ و لاکومکا به ترتیب ۱/۶۷، ۰/۵ و ۰/۸۹ بود. حضور علفهای هرز در تیمار عدم کنترل (بدون وجین)، عملکرد آفتابگردان را ۷۵/۸ درصد کاهش داد. در شرایط عدم کنترل، وجود خاکپوش به بهبود عملکرد منجر نشد، اما با کنترل علفهای هرز، کاشت شنبلیله همزمان و بعد از آفتابگردان عملکرد را به ترتیب ۳۹ و ۲۵ درصد بهبود داد. کاشت شنبلیله قبل از آفتابگردان در شرایط کنترل و عدم کنترل منجر به کاهش معنی دار عملکرد شد. در شرایط کنترل، عملکرد رقم لاکومکا ۳۴۲۶) کیلوگرم در هکتار) بیشتر از پروگروس و فرخ بود. اما در شرایط عدم کنترل، اختلاف عملکرد ارقام معنیدار نبود. به نظر میرسد در شرایط عدم کنترل، رقابت علفهای هرز با آفتابگردان مانع بروز اثر مثبت خاکپوش و برتری ارقام در تولید عملکرد شده است. با وجود این در صورت مبارزه با علفهای هرز و کاشت خاکپوش همزمان با گیاه اصلی میتوان بهبود عملکرد ارقام را انتظار داشت.

درصد خسارت، زیست توده، شاخص رقابت، علف هرز