پونه آذری - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز رشت،
حبیب هدی - مدرس گروه شهرسازی دانشگاه پیام نور مرکز رشت

فضاهای شهری در اکثر نقاط کشور ما مناسب حضور زنان نیست. در حقیقت باید فضاهای شهری را به نوعی در مقیاس خرد طراحی کنیم تا دختران و زنان بتوانند در این فضاها احساس آرامش و امنیت کنند. با تامین روشنایی و رعایت اصل دیده شدن و پاسخده بودن فضاهای شهری به نیاز های زنان می توان به این معیار و مقیاس نزدیک شد. منظور از خرد کردن فضاها، محصوریت یا اختصاصی کردن یک فضا برای یک جنسیت خاص نیست. زیرا همین جداسازی و محصوریت و تخصیص فضایی خاص در ساعاتی مشخص از شبانه روز میتواند به این موضوع دامن بزند که نیازی به امن کردن شهر نیست و اگر جنسیتی خاص نیاز به امنیت دارد باید به فضاهای خاص مشخص شده پناه ببرد. در حقیقت این موضوع به نوعی پاک کردن صورت مسئله است. تمام افراد موظفند در فضاهای شهری حریم دیگران را رعایت و رفتار خود را کنترل کنند زیرا اختصاصی کردن فضاها برای یک جنسیت خاص امنیت را زیاد نمیکند. از سوی دیگر ثابت شده فضاهایی که زنان و کودکان در آن حضور دارند برای مردان نیز امنتر است.البته حضور اجتماعی تنها مشکلی نیست که زنان در شهر با آن روبرو هستند. مسائل بهداشت و سلامت، اشتغال زنان و ... از فاکتور های دیگری هستند که برنامه ریزان شهری باید به آنها بپردازند.

زنان در شهر، فضاهای شهری امن، امنیت، سلامت، فمنیسم و شهرسازی، نورپردازی فضاهای شهری.