احمد رحمانیان - دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی
علی اکبر احمدی - دانشیار گروه فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی

نلسون گودمن، در ۱۹۵۶، یک نظریه­ی نومینالیسم مرئولوژیکی وضع می­کند، که طبق آن وجود چیزی جز فردهای انضمامی تصدیق نمی­شود. این مقاله، که به بررسی رابطه­ی زیبایی شناسی با نومینالیسم در فلسفه­ی گودمن می­پردازد، نشان می­دهد که زیبایی شناسی گودمن یک زیبایی شناسی نومینالیستی است. این ادعا از طریق بررسی نظریه­های گودمن در مسائل تعریف هنر، محتوای هنر، و ارزش هنر توجیه می­شود: (۱) در مسئله­ی تعریف، هنر ازطریق بعضی ویژگی­های نحوی و معنایی آثار هنری تعریف می­شود، اما چنین نیست که این ویژگی­ها، ذاتی یا فصل ممیز هنر باشند؛ (۲) در مسئله­ی محتوا، در خصوص بازنمایی کلیات و ناموجودها و نیز در خصوص بیان، به جای فرض قلمروی وجودشناسانه ای غیر از جهان فردها به منزله­ی مرجع آثار هنری، ارجاع این آثار از طریق دلالت و تمثل همچنان به فردهای انضمامی است؛ (۳) در مسئله­ی ارزش، اگرچه شناخت به منزله­ی ارزش هنری مشترک میان همه­ی آثار هنری دانسته می­شود و رابطه ای درونی با آنها دارد، خاص آثار هنری نیست. از این رو، نمی­تواند یک کارکرد ذاتی هنر باشد. این عدم تخطی زیبایی شناسی گودمن از نومینالیسم، خود، نتیجه­ی رعایت الزامات نومینالیسم در نظریه­ی نظام­های نمادی است، نظریه ای که گودمن مسائل زیبایی شناسی را در چارچوب آن پاسخ می­دهد

نومینالیسم, فرد, تعریف هنر, بازنمایی, بیان, ارزش هنر