کاویان محمودی پناه - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران
عاطفه شهرآشوب - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده معماری، دانشگاه تهران، تهران، ایرا ن

این پژوهش به بررسی ورودی خانه های ساخته شده بین سال های ۱۳۲۰ - ۱۳۵۷ در بافت مرکزی پرداخته است . در این سال ها به علت حضور تحصیل کرده های اروپایی در ایران، معماری ایران تحت تاثیر معماری مدرن اروپا بود و تفاوت های بسیار واضحی نسبت به سابقه ی تاریخی خود پیدا کرد. معماری مسکونی نیز در این دوران دچار تغییر گشت و نقطه عطفی برای معماری بعد از خود شد. سبک معماری مدرن با کارهای معمارانی چون وارطان آوانسیان و مهدی جفریان و... در ساختمان های مسکونی خیابان های انقلاب، سعدی و لاله زار ظهور پیدا کرد. استفاده از تکنولوژی پیشرفته، مصالح مدرن، تولیدات صنعتی، عملگرایی و گسست از تاریخ از مهم ترین خصوصیات این سبک بود. تحولات فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی آن دوران بر عناصر معماری مسکونی تاثیرات مستقیمی گذاشت . یکی از این عناصر معماری که دستخوش تغییر شده ورودی است . ورودی اولین بخش از خانه است که انسان هنگام ورود با آن روبرو می شود و مستقیما تاثیر می پذیرد و همچنین مراتب ورود به خانه باعث حفظ محرمیت اعضای داخل می شود. ورودی در معماری به طور مستقیم بر رو ی عواملی مانند نحوه ی دسترسی، امنیت، حریم، نمای شهری، دعوت کنندگی و... تاثیر می گذارد. در این تحقیق ابتدا چگونگی ورود مدرنیتیه و تاثیرات آن بر روی معماری را بررسی می شود سپس عناصر تغییر یافته در معماری مسکونی را ذکر کرده به بررسی تغییرات و ویژگی های ورودی و تفاوتش با معماری گذشته می پردازد .

مدرنیته ، معماری مدرن ، پهلوی دوم ، بافت مرکزی تهران ، عناصر معماری مسکونی ، ورودی