سکونتگاه های غیر رسمی و رویکردهای ساماندهی نوین

شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی پدیده ای است که در نتیجه جریان شهرنشینی شتابان دهه های اخیر و به دنبال مهاجرت لجام گسیخته ی روستایی در بیشتر کشورهای جهان، به ویژه کشورهای جهان سوم پدیدار گشته است. این پدیده به عنوان یک چالش عمده اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و غیره، دامن گیر بسیاری از شهرهای کشورمان می باشد. یکی از ویژگیهای سکونتگاه های غیررسمی که از آن بعنوان کلید حل سایر مشکلات نام برده میشود، مساله رسمی نبودن مالکیت و نبود امنیت در سکونت است. هدف پژوهش حاضر سکونتگاه های غیر رسمی و رویکردهای ساماندهی نوین با مطالعه و جمع بندی کتابخانه ای و روش توصیفی می باشد. نتایج نشان می دهد حاشیه نشینی و یا به تعبیر امروزی اسکان غیر رسمی، پیامد شهرنشینی سریع و انتقال به پارادایم اقتصادی اجتماعی صنعتی شدن است که شهرنشینی، شکل فضایی غالب و موازی انتقال اجتماعی اقتصادی این پارادایم است. این پدیده در دهه های اخیر با پیدایش جامعه اطلاعاتی همچنان گسترش یافته و گویی تعهدی برای بقا و بازتولید آن وجو دارد. و بیشترین دلیل آن در سطح کلان را نیز باید ساختاری دانست، که سازوکار تبعیض آمیز و فقرزا بر پایه توزیع عادلانه منابع قدرت، ثروت و درآمد در جریان است. ارتقاء سطح آگاهی های اجتماعی ساکنین، ارتقاء امنیتی ساکنین، ارتقاء مشارکت مردمی در تامین خدمات زیر بنایی و اجتماعی، ارتقاء توانمندی های اقتصادی ساکنین، ظرفیت سازی در مدیریت شهری برای نظارت و کنترل و تحویل پروژه، توجه به اولویت های اهل محل در تعریف و ارائه پروژه ها، هماهنگی با دستگاه های مدیریت شهری در بخش های مختلف، از جمله رویکردهای ساماندهی این محلات می باشد.

Keywords:

سکونتگاه های غیر رسمی , ساماندهی نوین