رضا سیدی - گروه حقوق دانشگاه پیام نور مرکز تهران جنوب

گردشگری شهری یکی از مهمترین الگوهای فضائی گردشگری را شکل می دهد بطوریکه امروزه یکی از مهمترین کاربری شهرها، ارائه خدمات گردشگری نوین است. امروزه صنعت گردشگری به عنوان صنعتی پویا و دارای ویژگی های بارز و منحصر به فرد، بخش مهمی از فعالیت های اقتصادی و تولیدی کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه را به خود اختصاص داده است. توسعه پایدار گردشگری عبارتست از گسترش صنعت گردشگری و جذب گردشگران به یک منطقه با استفاده از منابع موجود به گونه ای که ضمن پاسخ دادن به نیازهای اقتصادی، فرهنگی و قانونی جامعه و انتظارات گردشگران بتوان وحدت و هویت فرهنگی، سلامت محیط زیست، تعادل اقتصادی مقصد و میهمانان آن ها را به طور متوازن و پیوسته در حد بهینه تامین کرد. توسعه پایدار گردشگری به عنوان پارادایم غالب قرن حاضر به یک هدف جمعی تبدیل شده و در پی مدیریت تعامل بین فضای زیست میزبانان، گردشگران و بهره مندان با منابع محیطی و فرهنگی است و ضمن تامین نیازهای حال حاضر افراد، حفظ و حراست از منابع محیطی و طبیعی برای آیندگان را نیز در نظر دارد. توسعه پایدار با تامین نیازهای نسل حاضر بدون به مخاطره انداختن توانایی نسلهای بعدی برای برآوردن نیازهایشان دیدگاه های جدیدی در حوزه برنامه ریزی فضایی و گردشگری به ارمغان آورده است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش شهرداری در برنامه ریزی پایدار گردشگری با مطالعه کتابخانه ای می باشد. بر این اساس پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با ارائه نقش توسعه صنعت گردشگری در جهت توسعه شهری پایدار پرداخته می شود نتایج و یافته های پژوهش حاضر بر نقش مثبت و منفی توسعه گردشگری در توسعه پایدار شهری در حوزه بکارگیری بهینه و کارآمد منابع و جاذبه های موجود اشاره دارد. و می توان گفت تاکید بر جنبه های مکانی- فضایی گردشگری و برنامه ریزی منابع محیطی همراه با در نظر گرفتن ابعاد بوم شناختی گردشگری و نیازهای ناشی از آن و همچین مباحث ظرفیت تحمل فیزیکی و آستانه های زیست محیطی شالوده اصلی مباحث برنامه ریزی فضایی گردشگری را تشکیل می دهند.

صنعت گردشگری، توسعه پایدار، شهرنشینی، گردشگری شهری