بررسی و ارزیابی شاخصهای پیاده مداری در ارتقاء کیفیت سرزندگی (نمونه موردی: خیابان کوهسنگی در شهر مشهد)

امروزه با گسترش و توسعه شهرها و افزایش روز افزون جمعیت، استفاده از وسایل نقلیه موتوری برای تسهیل در انجام امور، امری اجتناب ناپذیر تلقی می شود . لکن ازدیاد وسایل نقلیه موتوری، تسلط حرکت سواره بر پیاده باعث از بین رفتن مقیاس انسانی فضاها، کمرنگ شدن حقوق عابران پیاده و افزایش میزان تصادفات شده که از بین رفتن ایمنی عابران پیاده منجر به حذف تدریجی آنها از فضای شهری و در نتیجه کاهش کیفیت این فضاها شده است، در حالی که حرکت پیاده به عنوان ساده ترین، اقتصادی ترین و پویاترین روش جابجایی باید مورد توجه کارشناسان و مدیران شهری قرار گیرد تا با اولویت بخشیدن به حرکت پیاده و در نظر گرفتن ارزش های عابران و نیازهای آنان به عنوان عنصری حیات بخش به فضاهای شهری، بتوان شهر را بسوی پیاده مداری هدایت کرد. پژوهش حاضر با توجه به ماهیت موضوع از نوع تحلیلی کیفی و روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و میدانی می باشد، که خیابان کوه سنگی به عنوان نمونه موردی به منظور بررسی شاخص های پیاده مداری انتخاب شده است. این مهم جزو قدیمی ترین خیابان های شهر مشهد است که عامل پیوند دهنده دو مرکز مهم پارک کوهسنگی و میدان شریعتی است و همچنین اصلی ترین مراکز درمانی، تجاری و توریستی گردشگری شهر مشهد در حاشیه این محور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در نتیجه ارتقاء سطح کیفی و ساماندهی کالبدی-فیزیکی خیابان کوهسنگی به منظور ایجاد فضای شهری مطلوب و کارا در راستای سرزندگی و حضورپذیری هرچه بیشتر شهروندان می تواند اقدام موثری در راستای تقویت پیاده مداری این محور باشد.

Keywords:

فضای شهری , پیاده مداری , سرزندگی , نقش اجتماعی