محمد امینی - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه تهران،
محیا کرمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه علامه دهخدا قزوین ،

سینما و معماری دو هنری هستند که به تولید فضا می انجامند. سینما از معماری بهره می کرد تا روایت خود را از معنی و مفهوم فضا و مکان ایجاد کند. برای مثال استخر و جکوزی جدا از عملکرد خود، به مولفه ای برای نشان دادن وجود ثروت تبدیل می شوند. این بهره گیری باعث معنی دار شدن فضا و مبلمان استفاده شده در آن می شود. سالهای ۱۳۲۰- ۱۳۴۵ سال های مهمی برای معماری ایران بوده است. در این سال ها تحولات مهمی با توجه به شرایط فرهنگی و اجتماعی کشور اتفاق می افتد که ماحصل آن، تحول در معماری است. سینما نیز در این سال ها پا به پای این تغییرات پیش می رود و این روند را ثبت می کند. در این مقاله سعی شده با توجه به مفهوم بازنمایی برساختی، معماری مورد استفاده در طراحی صحنه ی فیلم های بین سال های ۱۳۲۰- ۱۳۴۵ بررسی شده و به سوالات پژوهش در مورد سبکها و طراحی صحنه های بازنمایی شده برای اقشار مختلف جامعه پاسخ داده شود. در این مقاله فیلم های ساخته شده در این سال ها بررسی شده و نتیجه ی آن کلیشه سازی (به گونه ای که استوارت هال بیان می کند) برای نشان دادن اقشار مختلف جامعه توسط معماری است. اقشار ضعیف در بافت قدیمی و معماری سنتی ساکن هستند و زیست افراد دیگر جامعه در قسمت مدرن شهر و در منازل مدرن صورت می گیرد.

معماری در سینما، بازنمایی، مسکن دوره ی پهلوی، میزانسن