سیدمحمد رضازاده - دکترای تخصصی برنامه ریزی شهری از دانشگاه شهید بهشتی تهران، راهبر و هدایت طرح های بازآفرینی، وزارت راه و شهرسازی، شرکت بازآفرینی شهری ایران.
محمدتقی خسروی - دانشجوی دکترای تخصصی شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز، معلم رشته های عمران و معماری، اداره آموزش و پرورش شهرستان خلخال.
حشمت محمودی - کارشناس ارشد طراحی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی خلخال.

امروزه مسکن را می توان حلقه ارتباطی بین محیط ، اجتماع و اقتصاد دانست که جنبه اقتصادی مسکن و تاثیر آن بر درآمد خانوار و درصدی که از آن برای تهیه مسکن هزینه می شود در اینجا مهم است . در نتیجه عدم تعادل در بازار مسکن ، رابطه منطقی بین الگوی عرضه و الگوی تقاضا برای مسکن به وجود آمده است که با تغییر سیاست به سمت روش ساخت مسکن قابل استطاعت ، از کاربرد نامناسب زمین جلوگیری به عمل می آید و به یک حالت پایدار در اختصاص زمین به کاربری های مختلف شهری می رسیم . روش تحقیق این پژوهش از نوع اکتشافی و با محتوا و ماهیت تحلیلی – توصیفی می باشد و جمع آوری داده ها نیز به شیوه کتابخانه ای ( واکاوی منابع مکتوب ) و اسنادی ( ترجمه اسناد ) مورد برسی قرار گرفته است. در دنیای کنونی با توجه به کاهش زمین های مناسب زیر کشت محصولات کشاورزی و افزایش بیش از جمعیت جهان ، لازم است توجه جامه به مسایل و اصل جامع نگری در تمام برنامه ها داشته باشیم . تولید و پایدار ساختن مسکن ، یکی از اهداف اصلی در بسیاری از کشورهای دنیا است . از نقطه نظر برنامه ریزی مسکن هم ، مسکن قابل استطاعت بیشتر به خانه های قابل سکونت با امکانات مناسب و استفاده از ابزار با کیفیت محلی تاکید می کند که می تواند در کاستن از مشکلات ساخت مسکن ، کاهش وابستگی به دیگران و در عین حال حفاظت از زمین های کشاورزی روش خوبی باشد.

مسکن، قابل استطاعت، سیاستگذاری، توسعه شهری