فاطمه کریمی - دانشجو کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقه ای دانشگاه علوم تحقیقات تهران، ایران

آنچه امروزه در مباحث برنامه ریزی و مدیریتی شهرهای جهان مطرح می گردد، تاب آوری شهرها است که اهمیت آن با توجه مخاطرات طبیعی ، مصنوع و پیامدهای آن امری بدیع و ضروری می نماید زیرا می تواند حیات و دوام یک شهر را به راحتی تحت تاثیر قرار دهد. وصول به کارکرد و توانمندی بیشتر در شهرها به گونه ای که بتوانند در کمترین زمان پاسخگوی بحران های پیش آمده شوندو بهترین عکس العمل را نشان دهند، مبحثی است که می تواند پلی میان مباحث تاب آوری شهری و مدیریت شهری رقم زند (کتابچی، رسائی پور، ۱۳۹۷ ). در این تحقیق، به صورت توصیفی، ارتباط میان برنامه ریزی ، مدیریت شهری و تاب آوری با ارائه مبانی و تببین مفاهیم آن مطرح میگردد. با توجه به تمرکز بالای جمعیت، سرمایه و دیگر بایسته های زندگی امروزی در شهرها، لزوم شاخص سازی برای طبقه بندی، بررسی و سطح بندی شهرهای تاب آور در برابر انواع مخاطرات ضرورت می یابد. با توجه به تغییرات گوناگونی که جهان از آغاز حیات به خود دیده شاید بتوان از تاب آوری به عنوان استراتژی نوین برای مقابله با حوادث نام برد، تا با شناسایی نقاط ضعف و قوت شهر، تهدید را به فرصت تبدیل کرده و با نگاهی آگاهانه تر از مدیریت بحران به سمت کاهش آسیب پذیری ،گذر ، نتایج آن در شهرهایی انعطاف پذیر و ارائه دهنده خدمات بهتر به شهروندان مشهود، و در نهایت تاب آوری شهر تضمین شود. از آنجا که تاب آوری یک فرآیند است ، رسیدن به این هدف، همکاری تمام بخش های مدیرتی ، نهاد ها و حتی شهروندان را می طلبد تا در مواقع بحران و یا رویداد های تهدید کننده کمترین میزان آسیب و خسارت متوجه ساکنان باشد و شهر از خود پایداری نشان دهد.

برنامه ریزی مدیریت شهری ، تاب آوری