آرش چکرائی
جواد پوررضا
سید علی تبعیدیان

این آزمایش به منظور تعیین ارزش غذایی و مطالعه اثرات استفاده از سطوح مختلف دانه و تفاله گوجه فرنگی بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام شد. دانه گوجه فرنگی در سطوح ۶، ۱۲ و ۱۸ درصد و تفاله گوجه فرنگی در سطوح ۳، ۹ و ۱۲ درصد در جیره جایگزین ذرت و کنجاله سویا شد. ابتدا انرژی قابل سوخت و ساز دانه و تفاله گوجه فرنگی به روش سیبالد تعیین شد. در این آزمایش از ۵۰۴ قطعه جوجه گوشتی تجاری (راس ۳۰۸) به مدت ۸ هفته (از سن ۱ تا ۵۶ روزگی) به صورت یک طرح کاملا تصادفی در ۷ تیمار و ۴ تکرار (۱۸ قطعه جوجه در هر تکرار) استفاده شد. در۲۱ روزگی قابلیت هضم ایلئومی پروتئین جیره ها تعیین شد. میزان انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری دانه ۳۳۹۴ و تفاله ۲۳۲۹ کیلوکالری در کیلوگرم و میزان پروتئین خام آنها به ترتیب ۳۱ و۷/۲۲ درصد بود. نتایج نشان داد که سطوح مختلف دانه و تفاله گوجه فرنگی بر وزن بدن، قابلیت هضم ایلئومی پروتئین جیره و در صد لاشه اثر معنی داری نداشت. بهترین ضریب تبدیل انرژی و پروتئین در سطح ۶ درصد دانه و ۹ درصد تفاله بوده که با تیمار شاهد اختلاف معنی داری نداشتند. جوجه هایی که با دانه و ۱۲ درصد تفاله گوجه فرنگی تغذیه شدند نسبت به تیمار شاهد مصرف خوراک بیشتری داشتند. جیره های حاوی ۶ درصد دانه،۳ و ۹ درصد تفاله از نظر ضریب تبدیل خوراک با تیمار شاهد اختلاف معنی داری نداشتند.

Tomato seed, Tomato pomace, Metabolizable energy, Protein digestibility in ileum, Broiler chicken., تفاله گوجه فرنگی، دانه گوجه فرنگی، انرژی قابل سوخت و ساز، قابلیت هضم ایلئومی پروتئین، جوجه های گوشتی