بررسی امکان تولید نژادگان های جدید انگورهای بی دانه از طریق تلاقی های کنترل شده

بی دانگی یکی از مهم ترین ویژگی های کیفی میوه برای انگورهای تازه خوری و کشمشی می باشد. اصلاح انگور در ایران برای مصارف تازه خوری و کشمشی با دورگ گیری بین رقم های بی دانه و دانه دار بر پایه نتایج ارزیابی ۹۰ رقم از رقم های موجود در کلکسیون انگور پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران واقع در کرج در سال ۱۳۷۸ آغاز شده است. از کل۱۴۰۰ نتاج حاصل از ۲۶ ترکیب تلاقی مختلف، ۳۸۱ نتاج به مرحله میوه دهی رسیدند که در طی دو فصل ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتاج به دست آمده بر اساس ارزیابی های انجام شده بر پایه متوسط وزن تر یک بذر یا شبه بذر به چهار کلاس کاملا بی دانه، تا حدی بی دانه، تا حدی دانه دار و کاملا دانه دار تقسیم شدند. بر این اساس، ۴۲ نتاج (۱۱%) در کلاس کاملا بی دانه ، ۵۲ نتاج (۶/۱۳%) در کلاس تا حدی بی دانه، ۹۲ نتاج (۱/۲۴%) در کلاس تا حدی دانه دار و ۱۹۵ نتاج (۲/۵۱%) در کلاس کاملا دانه دار قرار گرفتند. درصد نتاج بی دانه تولید شده توسط چهار والد پدری عسکری، یاقوتی، بی دانه سفید و بی دانه قرمز به ترتیب ۴/۱۵%، ۸/۱۰%، ۳/۹% و ۶/۱۰% بوده است در حالی که درصد نتاج بی دانه برای هر والد مادری موسکات هامبورگ، قزل اوزوم، دیزماری، رجبی سفید، علی بابا، الحقی قرمز و تبرزه به ترتیب ۴/۵%، ۵%، ۵/۱۷% ۲/۱۳%، ۴/۱۰%، صفر و ۳۶% به دست آمد. نتایج نشان داد در بین والدین پدری رقم های یاقوتی و بی دانه قرمز و در بین والدین مادری رقم تبرزه شجره بهتری برای انتقال بی دانگی بکرباری کاذب دارند.

Keywords:

Grape , Breeding , Hybridization , Seedlessness , : انگور , اصلاح , دو رگ گیری , بی دانگی