مسعود عرب ابوسعدی
ابراهیم روغنی
محمدجواد ضمیری
مهدی عبدالحسین زاده

در این آزمایش، اثر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (۲۷۰۰، ۲۹۰۰ و ۳۱۰۰ کیلوکالری در کیلوگرم) و پروتئین (۱۳، ۵/۱۴ و ۱۶ درصد) جیره در قالب یک طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل (۳×۳) بر عملکرد تولیدی مرغ های بومی فارس در مرحله اول تخم گذاری بررسی شد. به این منظور ۲۱۶ قطعه نیمچه بومی ۲۵ هفتگی، به ۵۴ گروه ۴ قطعه ای با میانگین وزنی مشابه (۱۶۹ ±۹۹۴ گرم) تقسیم شدند و هر یک از ۹ تیمار آزمایشی در ۶ تکرار مورد مقایسه قرار گرفتند. تنظیم جیره ها به صورتی بود که هر سطح انرژی، دارای سه سطح پروتئین بود و سپس جیره های آزمایشی به مدت ۲۰ هفته (هفته ۲۵ تا ۴۵) به صورت آزاد تغذیه شدند. نتایج نشان داد که خوراک مصرفی روزانه درکل دوره جیره های ۱ (با سطح انرژی ۳۱۰۰ و ۱۶ درصد پروتئین) و ۳ (با سطح انرژی ۳۱۰۰ و ۱۳ درصد پروتئین) کمتر از (۰۵/۰> P) جیره ۷ (با سطح انرژی ۲۷۰۰ و ۱۶ درصد پروتئین) بود (به ترتیب ۵/۹۰ و ۳۰/۸۷ در مقابل ۲۰/۱۰۱ گرم). اثر سطوح انرژی بر مصرف خوراک، انرژی مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک معنی دار بود (۰۵/۰> P). ضریب تبدیل خوراک در سطح انرژی ۳۱۰۰ با ۲۷۰۰ اختلاف معنی داری (۰۵/۰> P) داشت (به ترتیب ۸۵/۲ در مقابل ۰۸/۳). تاثیر سطوح پروتئین بر پروتئین مصرفی روزانه و اسید اوریک فضولات معنی دار بود (۰۵/۰> P) به طوری که میزان اسید اوریک در سطح پروتئین ۱۶ درصد بالاتر از ۱۳ درصد (۴۰/۱۱ در مقابل ۵/۱۰ گرم) بود. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از سطح انرژی ۲۷۰۰ کیلوکالری و سطح پروتئین ۱۳ درصد برای تامین نیاز مرغ های بومی فارس در مرحله اول تولید توصیه می شود.

Fars native hen, Energy, Protein levels., مرغ بومی فارس، سطوح انرژی، پروتئین