مسعود عرب ابوسعدی
ابراهیم روغنی
بیان حسن زاده

اثر سطوح مختلف انرژی (۲۷۰۰، ۲۹۰۰ و ۳۱۰۰، کیلوکالری در کیلوگرم) و نسبت های مختلف انرژی به پروتئین (۱۹۵، ۲۱۵ و ۲۳۹) در جیره، بر عملکرد تولیدی مرغ های تخم گذار بومی استان فارس در مرحله دوم تخم گذاری بررسی شد. ۲۱۶ قطعه مرغ تخم گذار بومی در سن ۴۵ هفتگی در ۶ گروه ۴ قطعه ای به ۹ تیمار مورد آزمایش اختصاص داده شد. جیره های آزمایشی به گونه ای فرموله شد که هر یک از سطوح انرژی دارای سه نسبت مختلف انرژی به پروتئین باشد. سپس جیره های آزمایشی به مدت ۲۰ هفته (هفته ۴۲ تا ۶۲) به صورت آزاد و در قالب طرح کاملا تصادفی در اختیار مرغ ها قرار گرفت. درصد تخم گذاری، وزن تخم مرغ های تولیدی، افزایش وزن و درصد ماندگاری مرغ ها بین تیمارهای مختلف، تفاوت معنی داری با هم نداشتند (۰۵/۰ .(P>میزان خوراک مصرفی روزانه تفاوت معنی داری را بین جیره های ۱، ۲ و ۳ (۳۱۰۰) و ۵(۲۹۰۰) با جیره ۷ (۲۷۰۰) نشان داد (P<۰.۰۵) ، به طوری که جیره های ۱، ۲، ۳ و ۵ کمتر مصرف شد. تاثیر کلی سطوح مختلف انرژی بر مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک معنی دار بود (P<۰.۰۵)، به طوری که سطح انرژی ۳۱۰۰ با ۲۷۰۰ تفاوت معنی دار داشت (P<۰.۰۵) و کمتر مصرف شد. ضریب تبدیل خوراک برای سطح انرژی ۳۱۰۰ اختلاف معنی داری با سطح ۲۷۰۰ داشت. قیمت خوراک به ازای تولید هرکیلو تخم مرغ به طور معنی داری با افزایش سطح انرژی و پروتئین جیره افزایش یافت (P<۰.۰۵). براساس نتایج به نظر می رسد که سطح انرژی ۲۷۰۰ کیلوکالری در کیلوگرم و ۳۱/۱۱ درصد پروتئین برای تامین نیازهای تولیدی مرغ های تخم گذار بومی فارس در مرحله دوم تخم گذاری کافی و اقتصادی تر باشد.

Energy, Protein, Native laying hen, Productin phase., انرژی، پروتئین، مرغ تخم گذار بومی، مرحله تخم گذاری