تعیین فاکتور ابقای بیکربنات به منظور استفاده در روش اکسیداسیون اسید آمینه شاخصدر مرغ های مادر گوشتی

در این آزمایش هفت قطعه مرغ مادر گوشتی در سن۶۰ هفتگی، سوند گردنی را از طریق جراحی دریافت کردند. از تزریق وریدی بیکربنات نشان دار به مدت دو دوره ۳۰ ساعتی جداگانه (مطالعه اول و دوم) برای تعیین ابقای کربن نشان دار استفاده شد. دو ساعت پس از شروع تزریق وریدی بیکربنات، دفع دی اکسید کربن نشان دار تنفسی پرندگان به حالت ثابت رسید. در این حالت، میزان بازیافت و ابقای دی اکسید کربن نشان دار در مطالعه اول به ترتیب ۰۹/۹۱ و ۹۱/۸ درصد و در مطالعه دوم به ترتیب ۵۵/۸۷ و ۴۵/۱۲ درصد بود. به طور کلی میانگین بازیافت دی اکسید کربن نشان دار تنفسی در این آزمایش، ۳۲/۸۹ درصد و ابقای آن ۶۸/۱۰ درصد تعیین گردید. تخم گذاری و یا عدم تخم گذاری و دوره نوری آزمایش اثر معنی داری (P<۰.۰۵) بر ابقای دی اکسید کربن نشان دار نداشت. پرندگان پس از تغذیه در مقایسه با زمان عدم تغذیه، به طور معنی داری دی اکسید کربن نشان دار تنفسی کمتری دفع کردند. با توجه به نتایج این آزمایش، در صورت استفاده از اطلاعات تصحیح نشده برای کربن نشان دار باقی مانده در بدن در آزمایش های مربوط به تعیین احتیاجات اسیدهای آمینه با روش اکسیداسیون اسید آمینه شاخص، تخمین احتیاجات در مرغ های مادر گوشتی با ۶۸/۱۰ کاهش همراه خواهد بود.

Keywords:

Indicator amino acid oxidation , Bicarbonate retention factor , Labelled bicarbonate , Labelled carbon , Constant infusion , Broiler breeder hen. , اکسیداسیون اسید آمینه شاخص , فاکتور ابقای بیکربنات , بیکربنات نشان دار , تزریق مداوم , مرغ مادر گوشتی