تاثیر محلول پاشی برگی اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول بر رشد رویشی و زایشی دو رقم توت فرنگی

این تحقیق به منظور ارزیابی تاثیر اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول به ترتیب بر بهبود گلدهی و کاهش رشد رویشی توت فرنگی در جهت افزایش محصول دهی انجام شد. اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول از تنظیم کنندگان رشد گیاهی هستند. اسید جیبرلیک می تواند به-عنوان افزایش دهنده و پاکلوبوترازول به عنوان کندکننده رشد عمل کند. در این آزمایش اسید جیبرلیک در غلظت ۱۰۰ میلی گرم در لیتر در زمان های ۳۰ و۹۰ روز پس از کشت و پاکلوبوترازول در غلظت ۱۵۰ میلی گرم در لیتر در زمان ۵۰ روز پس از کشت در قالب طرح کرت خرد شده با سه تکرار روی دو رقم توت فرنگی دیامنت و پاروس تیمار شدند. نتایج نشان داد که محلول پاشی برگی اسید جیبرلیک در زمان ۳۰ روز پس از کشت به اضافه پاکلوبوترازول روی دو رقم، گلدهی، مقدار محصول و مواد جامد محلول میوه را کاهش داد ولی طول ساقه رونده را تا ۱۲۷ سانتی متر افزایش داد. کاربرد اسید جیبرلیک ۹۰ روز پس از کشت میانگین گلدهی را تا ۲۵ گل افزایش داد ولی مقدار میوه افزایش نیافت. تیمار پاکلوبوترازول تولید ساقه رونده را به شدت کاهش داد ولی بر تعداد برگ و طول دمبرگ اثر نداشت. هم چنین تیمارها تاثیری بر میزان کلروفیل برگ نداشتند. بیشترین و کمترین وزن میوه مربوط به رقم دیامنت بود که به ترتیب در تیمار شاهد با ۸/۱۷ گرم و تیمار دو مرحله اسید جیبرلیک به اضافه پاکلوبوترازول با ۸/۳ گرم به دست آمد. در کل با تیمار اسید جیبرلیک میوه دهی بهبود نیافت و تیمار پاکلوبوترازول در کاهش تعداد ساقه رونده بیشتر از دیگر ویژگی های رویشی موثر بود.

Keywords:

Plant hormone , Biosynthesis , Development. , هورمون گیاهی , بیوسنتز , تمایزیابی