اصغر حیدری - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
کرامت الله زیاری - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
نوید سهرابی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

یکی از رویکردهای نوین مدیریت شهری و مدیریت بافت­های ناکارآمد شهری، رویکرد حکمروایی خوب شهری است که فرایندی از همیاری دولت، بخش عمومی، جامعه مدنی و بخش خصوصی است. هدف پژوهش حاضر بررسی جایگاه حکمروایی خوب شهری در بازآفرینی بافت­های ناکارآمد شهری منطقه ۱۲ شهرداری تهران می­باشد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر داده­های اولیه می­باشد که جمع آوری اطلاعات اولیه، به صورت اسنادی و پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه انجام گرفته است. برای پردازش داده­ها از نرم افزارهای SPSS و Smart PLS استفاده شده است نتایج تحقیق نشان­دهنده این است که تمامیه مولفه­های­ حکمروایی خوب شهری (توانمندسازی، کارایی و اثربخشی، شفافیت، انعطاف پذیری، قانونمندی، عدالت و انصاف، بینش راهبردی، جهت­گیری توافقی، مشارکت، مسئولیت پذیری و پاسخگویی) بر تحقق پذیری بازآفرینی بافت­های ناکارآمد تاثیر مثبت و معنی­داری داشته­اند و به عنوان عوامل تحقق­پذیری بازآفرینی بافت­های ناکارآم شناسایی شده­اند. در این میان مولفه های توانمندسازی، کارایی و اثربخشی و شفافیت با ضریب­های مسیر ۸۲۰/۰، ۷۶۶/۰ و ۶۵۳/۰ بیشترین تاثیر را بر تحقق­پذیری بازآفرینی بافت­های ناکارآمد داشته­اند. همچنین با توجه به ضریب تاثر و رتبه­بندی صورت گرفته؛ ابعاد انعطاف­پذیری، قانونمندی، عدالت و انصاف، بینش راهبردی، جهت­گیری توافقی، مشارکت و مسئولیت پذیری و پاسخگویی در رتبه­های بعدی، از نظر درجه اهمیت در تاثیر بر تحقق ­پذیری بازآفرینی بافت­های ناکارآمد شهری قرار گرفته­اند.

حکمروایی خوب شهری, بازآفرینی, بافت­های ناکارآمد, منطقه ۱۲ شهر تهران