سیما پورتیمور - ۱ MSc of Neonatal Intensive Care Nursing, Faculty Instructor, Faculty of Nursing and Midwifery, Urmia University of Medical Sciences, Urmia, Iran
حسین جمشیدی - Master Student of Science of Medical Surgical Nursing, Faculty of Nursing and Midwifery, Urmia University of Medical Sciences, Urmia, Iran

سابقه و هدف: تربیت پرستاران شایسته و توانمند با صلاحیت اخلاقی و حرفه ای مطلوب از اهداف اصلی آموزش پرستاری است. در این راستا خودکارآمدی و هوش اخلاقی در محیط های آموزشی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر رفتار انسان ها اهمیت بسزایی دارد؛ بنابراین، هدف این مطالعه تعیین ارتباط هوش اخلاقی با خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه است. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی مقطعی به صورت تمام شماری روی ۲۱۶ دانشجوی پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه در سال ۱۳۹۸ انجام شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه سه بخشی شامل مشخصات دموگرافیک، هوش اخلاقی Lennick و Kiel و خودکارآمدی عملکرد بالینی جمع آوری شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری تی مستقل و برای اعتبار رگرسیون از آزمون تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد بین هوش اخلاقی با خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. رابطه بین خودکارآمدی با هوش اخلاقی ۴۶۹/۰ بود (۰۰۰/۰P=). همچنین ضریب همبستگی هوش اخلاقی با خودکارآمدی بالینی دانشجویان ۳۱۴/۰ (۰۰۰/۰P=) و ضریب تبیین ۳۰۷/۰ بود. درنهایت ۷/۳۰ درصد از خودکارآمدی بالینی دانشجویان با استفاده از متغیر هوش اخلاقی قابل تبیین است (۰۰۱/۰P=). نتیجه گیری: با توجه به اینکه هوش اخلاقی پیش بینی کننده مناسبی برای احساس خودکارآمدی است، مسئولان باید به منظور بهبود و ارتقای احساس خودکارآمدی دانشجویان به مولفه اساسی هوش اخلاقی توجه کنند و از طریق آموزش عملی سعی در ارتقای آن داشته باشند تا هسته های نیرومندی با توانایی های اخلاقی در حوزه درمانگری بالینی پدید آید.

Moral Intelligence, Nurse, Self-Efficacy, University Student, پرستار؛ خودکارآمدی؛ دانشجو؛ هوش اخلاقی