نقش عوامل فردی بر میزان تاب آوری فردی و بهره وری کارکنان یکی از صنایع نفت و گاز جنوب ایران در شرایط همه گیری بیماری کووید ۱۹

  چکیده زمینه و هدف: بیماری کووید ۱۹ افزون بر اثرات جسمانی، دارای اثرات روانی نیز می باشد که می تواند روی ابعاد شغلی افراد تاثیر بگذارد. مطالعه حاضر باهدف آشکار ساختن نقش عوامل فردی بر تاب آوری و بهره وری کارکنان در شرایط همه گیری کووید ۱۹ در یک محیط شغلی انجام گردید. روش کار: مطالعه مقطعی حاضر در بهار ۱۳۹۹ بر روی ۲۷۵ نفر از کارکنان یکی از صنایع نفت و گاز واقع در جنوب ایران انجام گردید. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه محقق ساخته، پرسشنامه تاب آوری کرنر و دیویسون و پرسشنامه بهره وری هرسی و گلداسمیت بود. اطلاعات گردآوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که افراد باسن بیشتر از ۵۰ سال، سابقه کاری بیشتر از ۲۰ سال، دارای سابقه کم و متوسط استفاده از لوازم حفاظت فردی، به طور قابل توجهی نمره تاب آوری پایین تری داشتند (P < ۰.۰۵). همچنین نتایج تحلیل آماری آشکار کرد که افراد دارای سابقه ابتلا به بیماری کووید ۱۹، به گونه معنی داری نمره بهره وری پایین تری داشتند (P < ۰.۰۵). به علاوه رابطه مثبت قابل توجهی میان تاب آوری و بهره وری وجود دارد (r = ۰.۲۴۹, P < ۰.۰۵). نتیجه گیری: ابتلا به بیماری کووید ۱۹ منجر به کاهش میزان تاب آوری و بهره وری کارکنان شده است. لذا رعایت پرتکل های بهداشتی در محیط کار به منظور کاهش ریسک ابتلا کارکنان به بیماری کووید ۱۹ امری ضروری می باشد.

Keywords:

Individual factors , resilience , productivity , covid-۱۹ , فاکتورهای فردی , تاب آوری , بهره وری , کووید ۱۹