بررسی ارتباط بین تاب آوری و خودبیمارانگاری ناشی از بیماری کووید ۱۹ : مطالعه موردی در یک محیط شغلی

و هدف: بیماری کووید ۱۹  علاوه بر اثرات جسمانی، دارای اثرات روانی نظیر استرس ، اضطراب و اختلالاتی همچون خودبیمارانگاری می باشد .مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین خودبیمارانگاری با تاب آوری در شرایط همه گیری بیماری کووید ۱۹ در یک محیط شغلی انجام گردید. روش بررسی: مطالعه مقطعی حاضر در اواخر بهار سال ۱۳۹۹ بر روی ۲۷۵ نفر از پرسنل یکی از صنایع جنوب ایران انجام گردید. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه محقق ساخته، پرسشنامه خود بیمار انگاری ایوانز، پرسشنامه تاب آوری CD-RSC می باشد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از  نرم افزار SPSS ورژن ۲۲ بوسیله ی روش تحلیل واریانس یک طرفه، پیرسون و رگرسیون خطی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین شیوع خود بیمار انگاری ۳۷/۳۳ و انحراف معیار آن ۸۷/۱۴ و میانگین کل و انحراف معیار نمره تاب آوری ۹۵/۲۰ ± ۵۶/۷۸می باشد. بین خود بیمارانگاری با متغیرهای سن، سابقه کار، استفاده از وسایل حفاظت فردی، تجربه کرونا  و توجه به اقدامات پیشگیرانه رابطه معنی داری وجود داشت (۰۵/۰p<) . همچنین بین تاب آوری و متغیر سن، سابقه کاری، توجه به اقدامات پیشگیرانه و استفاده از وسایل حفاظت فردی رابطه معنی داری وجود دارد (۰۵/۰p<). رابطه منفی قابل توجهی بین خود بیمارانگاری و تاب آوری مشاهده شد. نتیجه گیری: پیاده سازی اقداماتی جهت کاهش اختلال خود بیمارانگاری و افزایش تاب آوری در بین کارکنان به ویژه در مواجهه با شرایط سخت همه گیری کرونا، ضروری است.  

Keywords:

resilience , hypochondriasis , covid-۱۹ , تاب آوری , خودبیمارانگاری , کووید۱۹