اثربخشی طرح واره درمانی بر نشخوار فکری، احساس تنهایی عاطفی اجتماعی و سلامت عمومی زنان مطلقه

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر نشخوار فکری، احساس تنهایی عاطفی اجتماعی و سلامت عمومی زنان مطلقه انجام شده است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین زنان مطلقه مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر ساری ۴۰ نفر به روش در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل به روش تصادفی گمارش شدند و به مقیاس احساس تنهایی اجتماعی و عاطفی بزرگسالان (۲۰۰۴)، پرسشنامه سلامت عمومی (۱۹۷۲)؛ مقیاس نشخوار فکری نولن هوکسما و مارو (۱۹۹۱) در پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. گروه آزمایشی بر اساس پروتکل طرح واره درمانی یانگ، کلسکو و ویشیر (۲۰۰۳) طی ده جلسه مورد آموزش قرار گرفتند. نتایج یافته ها با استفاده از تجزیه وتحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که طرح واره درمانی به طور معنی داری باعث ارتقای سلامت عمومی و کاهش نشخوارفکری و احساس تنهایی زنان مطلقه می شود و اضطراب (۰۲/۰P=)، اختلال در کارکردهای اجتماعی (۰۰۱/۰P=)، افسردگی (۰۳۹/۰P=)، پاسخ های نشخواری (۰۰۰/۰P=)، پاسخ های منحرف کننده حواس (۰۰۰/۰P=)، تنهایی رمانتیک (۰۰۰/۰)، تنهایی خانوادگی (۰۳۵/۰P=) و تنهایی اجتماعی (۰۰۷/۰P=) در گروه آزمایش که مداخله را دریافت کرده بودند متفاوت از گروه کنترل متفاوت بود. پیشنهاد می شود مشاوران و درمانگران برای بازتوانی زنان پس از طلاق در جهت افزایش سلامت عمومی، کاهش نشخوار فکری و روابط اجتماعی تسهیل یافته تر از قواعد طرح واره درمانی استفاده نمایند.

Keywords:

طرح واره درمانی , سلامت عمومی , نشخوار فکری , احساس تنهایی , زنان مطلقه