محمدرضا اسلامی - استادیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
سهیلا کاظم علیلو - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

ترجمه از دیرباز یکی از مهمترین ابزارهای ارتباطی میان ملتها و رکنی بنیادین در برقراری ارتباط میان انسانها بوده است. یک مترجم خوب برای ارائه ترجمه ای مناسب، باید افزون بر دانستن فن ترجمه و داشتن مهارت عملی در آن، به زبان مبدا و مقصد نیز آگاه باشد. قرآن کریم، کتاب آسمانی مسلمانان، نیز که به زبان عربی نازل شده، جهت استفاده سایرین به زبانهای مختلفی ترجمه شده است. در زمانه معا صر نیز ترجمه های فراوانی از آن صورت گرفته که دارای محاسن و معایب زیادی ا ست. مقاله حاضر با روش تو صیفی - تحلیلی به بررسی انتقادی شش ترجمه۱عبدالحمید آیتی، حسین انصاریان، ابوالفضل بهرامپور، محمد صادقی تهرانی، جلال الدین مجتبوی و محمدکاظم معزی از دو سوره حمد و اخلاص پرداخته تا نقاط قوت و ضعف آن را برر سی نماید. یافته های به دست آمده نشان میدهد که در این ترجمه ها خطاهایی به چشم میخورد که بخش از آن حاکی از ناکافی بودن تسلط مترجمین بر زبان مقصد است که شامل آوردن کلمات زائد، عدم توجه به اعراب کلمات، عدم استفاده از معادله ای درست برای یک فعل مانند عدم رعایت زمان و ..... است. از بین ترجمه های برر سی شده میتوان در مجموع ترجمه آیتی و انصاریان را مقبول تر از بقیه دانست. معزی نیز دست به ترجمه تحت اللفظی آیات زده و گاهی مجبور به ترجمه عین عبارت عربی شده است.

نقد، ترجمه، قرآن کریم، حمد، اخلاص