ارتقاء عملکرد شبکه های سیار متحمل تاخیر با اولویت بندی بسته های بافرشده

پروتکل های متداول مسیریابی شبکه توانایی پشتیبانی از شبکه های سیار منقطع را ندارد، چراکه به­دلیل پایین­بودن چگالی گره ها، متحرک­بودن آن ها و اتصالات ناپایدار رادیویی در بیشتر زمان ها، مسیری میان گره های مبدا و مقصد وجود ندارد. شبکه های متحمل تاخیر (DTN) سازوکاری است که با تحمل پذیری تاخیرهای طولانی، امکان برقراری ارتباطات در شبکه های سیار منقطع را ممکن می سازد. روش های مسیریابی در DTN، از ایده پخش­کردن کپی های بسته در میان گره های متحرک جهت رساندن اطلاعات به مقصدها استفاده می نمایند. البته جهت داشتن عملکردی مطلوب، لازم است با محدود­کردن تعداد کپی ها، میزان بار شبکه نیز کنترل شود. در این مقاله، روشی هوشمندانه در فرایند کپی­کردن بسته ها پیشنهاد می­شود که ضمن کنترل بار شبکه می تواند برون­دهی شبکه را به مقدار قابل توجهی افزایش دهد. ایده اصلی روش پیشنهادی اولویت بندی بسته ها موجود در بافر گره ها، جهت ارسال می باشد که تا حدی از تکرارهای بلااستفاده بسته ها جلوگیری کرده و مانع افزایش بیهوده بار شبکه می شود. این اولویت دهی بر اساس مبدا بسته ها، سن بسته ها و عمر باقی مانده آن ها انجام می شود. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد که روش پیشنهادی برون­دهی شبکه را به میزان ۴۰ تا ۶۰ درصد، در مقایسه با روش های افشان و صبر باینری و تحویل مستقیم بهبود می دهد.

Keywords:

شبکه های متحمل تاخیر , مسیریابی , اولویت بندی بافر , نسبت تحویل