جواد عصاررودی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سیستان و بلوچستان
محمود عباسی - دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سیستان و بلوچستان
عبدالعلی اویسی کهخا - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سیستان و بلوچستان

«او» حرف ربطی است که در عربی، بیشتر به معنی تخییر آمده است و در فارسی به «یا» ترجمه می­شود  اما در قرآن، این حرف، از نظر بلاغی و کاربردهای علم معانی، مفاهیم مختلفی را در برمی­گیرد مانند ابهام، بل، اباحه، شک، تبعیض و تقسیم. دهلوی در ترجمه خود، تناسب معنایی بین ترجمه با معنای ثانوی حرف «او» را رعایت کرده و به نقش آن در زبان عربی و معانی بلاغی آن، توجه نموده است. پژوهش حاضر با روش تحلیل مقایسه­ای به بیان معانی مختلف حرف «او»  و  بررسی کاربرد بلاغی آن  در ترجمه های مذکور پرداخته است و به این سوال اصلی پاسخ می دهد که کدام یک از ترجمه های ولی الله دهلوی، میبدی و فولادوند، بیشترین رویکرد را به کاربرد معانی بلاغی "او" داشته­اند. نتیجه تحقیق نشان می دهد که ولی الله دهلوی در مقام مقایسه،  در ترجمه حرف «او»، بیشترین رویکرد را به معانی بلاغی آن نسبت به دو مترجم دیگر داشته است.

قرآن, ترجمه, بلاغت, حرف او