مهدی نظری - دانشجوی دکترای گروه تاریخ، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی ،نجف آباد، ایران
فیض اله بوشاسب گوشه - دانشیار گروه تاریخ، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی ،نجف آباد، ایران(نویسنده مسئول)
علیرضا ابطحی - استادیار گروه تاریخ، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی ،نجف آباد، ایران

لشکرکشی مسلمانان به هند که از سال ۱۵ هجری در زمان خلافت عمر آغاز شده بود، در مراحل بعدی و دوره فرمانروایان اموی ادامه یافت. سوال این است که چرا رویکرد نظامی برای گسترش اسلام در هند نتایج موفقیت آمیز و ماندگار نداشت؟ این پژوهش با روش تاریخی و شیوه توصیفی تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای به این موضوع پرداخته است. ظاهرا، بحث گسترش اسلام در آن سرزمین مطرح بوده است؛ اما هدف و نحوه عمل مهاجمان بر اساس اصول اسلام صورت نگرفته است. براساس قرآن کریم جهاد فقط در مقابل جنگ و تجاوزگری مجاز دانسته شده است و نباید مردم را با کشتار و اجبار مسلمان کرد. از طرفی اهدافی مانند تسلط بر راه ها و مراکز تجاری هند، اموال، خزاین و ... مورد نظر بوده و این مطلب در سخنان و فرمان های زمامداران مسلمان آشکار است. همچنین بی رحمی، رفتارهای ناجوانمردانه و کشتار فراوان ازجمله در دیبل، نه تنها کمکی به گسترش اسلام نکرد بلکه موجب نفرت ساکنان آن سرزمین از مسلمانان شد؛ چنانکه مردم مناطق فتح شده، در دوره حاکمان بعد از محمد بن قاسم شورش کردند و مناطق خود را بازپس گرفتند.

گسترش اسلام, هند, امویان, قرآن کریم, پیامبر اسلام (ص)