حمید حیدری مکرر - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه زابل
زهره سنجرانی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی ، گرایش توسعه پایدار ، گروه جغرافیا دانشگاه زابل

معماری سبز برآمده از رویکردی است که نگاهش به طبیعت، کشف نیروهای طبیعی و قابلیت های محیطی و استفاده از انهاست، نه سلطه بر طبیعت و ناشی از نیاز انسان امروز در مقابل پیامدهای سوء جهان صنعتی و مصرفی عصر حاضر است. حفظ و حراست از منابع طبیعی جهان، مصونیت از آلودگی هوا و سایر آلودگی های محیطی، حفاظت از لایه ازن، بهداشت جسمی و روانی، آینده بشریت و همچنین کاهش استفاده از سوخت فسیلی و مصالح ساختمانی، هماهنگی ساختمان با اقلیم و توجه به نیازهای فرهنگی - اجتماعی ساکنین استوار است. چهار اصل کلی در معماری سبز شامل حفظ آب و انرژی، تامین سلامتی محیط زیست، رشد اقتصاد جامعه و ارتقا کیفیت زندگی برای شهروندان می باشد. این اصول در ساختمان سبز یعنی ساختمانی که کمترین ناسازگاری را با محیط طبیعی پیرامون خود و در پهنه وسیع تر با منطقه و جهان دارد، تجلی می یابند. شایان ذکر است که پس از انقلاب صنعتی و به ویژه در قرن بیستم، توسعه فناوری و ساخت وسایل مکانیکی و الکترونیکی برای گرمایش و سرمایش جای استفاده از منابع طبیعی و مصالح ساختمانی مصنوعی جای مصالح بومی را گرفت به گونه ای که یکنواختی در ساخت و ساز باعث پیدایش یک سبک معماری بین المللی شد وابستگی انسان به فناوری باعث نابودی منابع ارزشمند انرژی و بی توجهی به سایر ارزش ها گردید. در اواخر قرن ۲۰ با توجه به نگرانی های فزآینده زیست محیطی و بروز بحران های بوم شناسی، جستجو برای ایجاد شهر پایدار و فنون معماری سبز بیشتر شد. این معماری در قرن ۲۱ در کشورهای مختلف جهان با ترویج استفاده از انرژی های تجدیدپذیر موقعیت قابل ملاحظه ای داشته است.

معماری سبز، منابع طبیعی، محیط زیست، طبیعت، ایران.