محسن مظلوم گل برنجی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران مدیریت ساخت موسسه آموزش عالی آپادانا شیراز ایران

شبکه حمل و نقل ریلی را می توان به رودخانه ای تشبیه کرد که هم زمان با پیشرفت خود در یک منطقه، روح آبادانی را به کالبد یک منطقه می بخشد و بسان ستون فقرات کشور و مراکز مختلف، سکونت و کار را به یکدیگر پیوند می دهد.حمل و نقل ریلی همیشه به عنوان یک شیوه ی حمل و نقل مهم و با ضریب امنیت بالا شناخته می شود و همیشه خطرات خاص خود را دارد. یکی از خطرات بالقوه در چنین حمل و نقلی وجود شهرها و خیابان ها در طول مسیر ریلی می باشد.لذا با توجه به عبور قطار از مراکز شهر و یا حتی در حاشیه همواره این مسیر با خطرات گوناگونی مواجه شده است. جهت کاهش ریسک در گذرگاه ها روش های گوناگونی وجود دارد که هر یک از مزایا و معایب منحصر به فردی برخوردار می باشند. در این پژوهش روش های قابل استفاده در کشور ایران شناسایی و بر اساس شاخص های کیفی و کمی و بر طبق نظر خبرگان و کارشناسان مربوط در شرکت راه آهن جمهوری اسلامی ایران اولویت بندی گردیده است. در این پژوهش از روش تصمیم گیری چند معیاره تحلیل سلسله مراتبی و روش تاپسیسن استفاده شده است.

رتبه بندی، تقاطع هم سطح، راه آهن، امنیت، مدیریت حمل و نقل