مقایسه الگوهای ارتباطی خانواده در دانش آموزان با و بدون خودآسیبی

این پژوهش با هدف مقایسه الگوهای ارتباطی خانواده در دانش آموزان با و بدون خودآسیبی صورت گرفت. روش این پژوهش علی– مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانش آموزان دختر و پسر متوسطه دوره اول و دوم شهرستان مشگین شهر در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۹ بودند که به روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۴۰ نفر بعد از شناسایی انتخاب و در دو گروه ۲۰ نفری (دانش آموزان با خودآسیبی و دانش آموزان بدون خودآسیبی) جایگزین شدند. جمع آوری داده ها از طریق مقیاس تجدیدنظر شده الگوهای ارتباطی خانواده صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده با آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA) با استفاده از نرم افزار آماری SPSS صورت گرفت. یافته های نشان داد که میانگین الگوی ارتباطی گفت و شنود در دانش آموزان دارای خودآسیبی کمتر از دانش آموزان بدون خودآسیبی و میانگین نمرات الگوی ارتباطی همنوایی دانش آموزان دارای خودآسیبی بیشتر از دانش آموزان بدون خودآسیبی است .(p< ۰/۰۱) نتایج این مطالعه بر لزوم توجه به الگوهای ارتباطی خانواده و انجام مداخلاتی به منظور آموزش مناسب این الگوها به صورت گسترده را نشانگر می باشد.

Keywords:

الگوهای ارتباطی خانواده , خودآسیبی , دانش آموزان