اثر بخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر بی لذتی اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال

هدف؛ هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر بی لذتی اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال بود. روش؛ پژوهش حاضر یک مطالعه ی مداخله ای با طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر بیماران مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال در بیمارستان رازی تبریز بودند. حجم نمونه بر اساس روش پژوهش و نیز با احتساب ریزش در اعضای نمونه، ۴۰ نفر در نظر گرفته شد که۲۰ نفر به عنوان گروه مداخله و ۲۰ نفر به عنوان گروه کنترل به صورت تصادفی ساده انتخاب و به صورت انتساب تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. و برای جمع آوری داده ها از مقیاس بی لذتی اجتماعی چاپمن و رولین استفاده شد. مداخله (آموزش مهارتهای اجتماعی) در طی۱۰ جلسه و هر جلسه به مدت ۴۵ دقیقه انجام شد. و بعد از اتمام مداخله پس آزمون اخذ شدو ۱ماه بعد نیز یک مطالعه پیگیری انجام گرفت. یافته ها؛ آموزش مهارتهای اجتماعی در مرحله ی پس آزمون و مرحله ی پیگیری در گروه مداخله، موثر بوده است و توان آماری ۱/۰ حاکی از دقت آماری قابل قبول بوده است. نتیجه گیری؛ آموزش مهارتهای اجتماعی به بیماران مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال باعث کاهش بی لذتی اجتماعی در این بیماران شد. چرا که آموزش مهارتهای اجتماعی باعث افزایش مهارتهای هیجانی – عاطفی و افزایش صلاحیت های اجتماعی و سازگاری بیشتر و در کل افزایش سلامت روانی و لذت بردن از فعالیت های روزمره می شود و می تواند مهارتهای خود آگاه ی، همدلی، ارتباط بین فردی، مقابله با ه یجان ها، تصمیم گیری و حل مسئله اجتماعی و خودکارآمدی را افزایش و میزان رفتارهای ناسازگارانه را به میزان زیادی کاهش دهد.

Keywords:

مهارتهای اجتماعی , بی لذتی اجتماعی , اختلال شخصیت اسکیزوتایپال.