فخرالدین خضری - کارشناسی ارشد رشته آموزش و پرورش دبستان، دانشگاه علامه طباطبائی.
محمدرضا نیلی احمدآبادی - هیئت علمی گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی.
آمنه عالی - هیئت علمی گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی.

پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان اثر روش مشارکتی و روش ترکیبی بر خودراهبری در دانش آموزان پایه ششم کلاس های چندپایه انجام گرفت. پژوهش، نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و از نوع طرح گروه های نامعادل با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری، شامل کلیه دانش آموزان پایه ششم ابتدایی کلاس های چندپایه شهرستان پیرانشهر بود که در سال تحصیلی ۹۶-۹۷ در این شهرستان مشغول به تحصیل بودند. در این پژوهش از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد، لذا حجم نمونه ۳۶ نفر بود. تعداد اعضای هریک از گروه های آزمایش و کنترل ۱۲ نفر بود. در کلاس گروه های آزمایش از روش مشارکتی و روش ترکیبی برای آموزش درس علوم استفاده شد. اعضای گروه کنترل به شیوه معمول اداره کلاس های چندپایه ( سنتی، سخنرانی) آموزش داده شدند. ابزارهای تحقیق پرسشنامه سنجش خودراهبری فیشر، کینگ و تاگو (۲۰۰۱) بود. هر دو ابزار به لحاظ پایایی به ترتیب دارای ضرایب %۸۱ و %۷۶ بودند. همچنین به لحاظ روایی به ترتیب مورد تایید معلمان کلاس های چندپایه، راهبران آموزش ابتدایی و اساتید علوم تربیتی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیری ) استفاده شد. نتایج نشان داد که یادگیری خودراهبر در دانش آموزانی که با روش های مشارکتی و ترکیبی آموزش دیده اند، به ترتیب به میزان معناداری از دانش آموزان گروه کنترل بیش تر است.

خودراهبری، روش ترکیبی، روش مشارکتی.