بررسی نقش آموزش و پرورش و روش های تدریس بر سواد زیست محیطی دانش آموزان

بحران محیط زیست در عصر حاضر ناشی از فقدان دانش و نیز فقدان آگاهی بشر در مدیریت پایدار محیط زیست می باشد. بدیهی است شکل ایده آل رابطه انسان و محیط ،رابطه ای است که انسان و محیط در یک هم آوایی و تجانس با یکدیگر قرار گیرند و هیچ کدام مقهور دیگری نباشند. درهر کشوری نظام آموزش و پرورش یکی از نظام های اجتماعی است و رسالت این نظام علاوه بر انتقال میراث فرهنگی و تجارب بشری به نسل جدید،ایجاد تغییرات مطلوب در شناخت ها، نگرش ها و درنهایت رفتار فراگیران می باشد. به لحاظ اهمیت و اهداف آموزش های زیست محیطی، بایستی کیفیت آموزش و یادگیری در این مراکز مورد توجه باشد. با توجه به پیشرفت علوم و فنون باید به این باور برسیم که وظیفه ی آموزش و پرورش تنها انتقال واقعیت های علمی نیست بلکه باید موقعیت مطلوب یادگیری معنادار را فراهم کند که به دلیل نیاز جامعه امروز به افراد خلاق و پژوهشگر ضرورت تغییر روش های تدریس و استفاده از روش های تدریس فعال و ملموس که دانش آموزان را درگیر کند بیش از پیش احساس می شود. . در این مطالعه، از روش توصیفی و مطالعه ی اسنادی برای توصیف و بیان جایگاه و اهمیت محیط زیست استفاده شده است. شیوه ی یادگیری باید سبب احساس یکپارچگی و منجر به نهادینه کردن بیشتر شده و یادگیری سطحی را بهبود بخشد؛ یعنی اگر بر یادگیری از طریق تمرین و تکرار اصرار شود، آن مطلب به صورت طوطی وار آموخته خواهد شد؛ پس با کمک آموزش و پرورش و معلمان و روش های تدریس باید موضوع افزایش سواد زیست محیطی به شکل فراگیر و جدی تلقی شده و اهمیت این موضوع بیش از پیش بر دانش آموزان عیان گردد که در پایان این پژوهش تاثیر و اهمیت و نقش بسزای آموزش و پرورش در رابطه با انتقال دانش کاربردی مربوط به محیط زیست مشخص خواهد شد. وجود رابطه مثبت و معنادار بین متغیرهای رفتار، سواد، نگرش نوین و آموزش زیست محیطی نشان دهنده آن است که هرچه سطح سواد، نگرش نوین و آموزش های زیست محیطی بالا باشد رفتار زیست محیطی مسئولانه تر و بهتر عمل می شود.

Keywords:

آموزش و پرورش , سواد زیست محیطی , دانش آموزان