بررسی و تحلیل آرای تربیتی قرآن کریم و کاربرد آن در فقه

تربیت در اصطلاح به معنای به معنای رشد روحی و معنوی فرد است و فقه نیز علم شناخت احکام شرعی از منابع استنباطی خاص خود می باشد. تربیت و فقه دارای حوزه های فعالیت خاص خود هستند و پژوهشگران تاکنون به صورت جدی به مسئله ی تعامل و همسویی فقه و تربیت با استناد به آیات قرآن نپرداخته اند اما به نظر می رسد این دو می توانند در تلفیق با یکدیگر قرار گیرند. برای چنین موضوعی باید حوزه های مشابه این دو شناخته و امکان تاثیر گذاری آن ها بر یکدیگر بررسی شود؛ بویژه آن که روش های تربیتی در طول زمان دچار تغییر می گردند و چنانچه فقه با هدف رشد اخلاقی به احکام دینی بپردازد تحت تاثیر تغییر در روش های تربیتی قرار خواهد گرفت. این پژوهش با هدف بررسی و تحلیل آرای تربیتی قرآن و کاربرد آن در فقه و با روش مطالعه ای- کتابخانه ای انجام شد. نتایج پژوهش نشان می دهد فقه و تربیت دینی دارای مشابهت هایی هستند که امکان تاثیر گذاری آن ها بر یکدیگر را فراهم می نماید. این مشابهت ها در شش دسته قرار می گیرند که عبارتند از: رویکرد عملی، قدمت تاریخی، هدف مشترک، تادیب، رشد اخلاق فرد و جامعه و انضباط و برنامه ریزی اخلاقی، بنابراین فقه و تربیت اسلامی می توانند با این زمینه های مشترک بر یکدیگر تاثیرگذاشته ووارد تعامل شوند.

Keywords:

تربیت , تربیت دینی , فقه , اخلاق , قرآن