بررسی انسجام آوایی «الفراق» سروده متنبی

گفتمان شعری، ساختار زبانی کاملی است که ماده خام آن را آواهای هماهنگ و منسجم با یکدیگر تشکیل می­دهد و متنی به­وجود می آورد  که دلالت­ها و معانی آن  ناشی از حالت­های درونی شاعر است. متنبی شاعری  است که در انتخاب آواها و الفاظ منسجم، سرآمد شاعران عصر و دوره خویش است. نگارندگان در این پژوهش با درپیش­گرفتن روش توصیفی تحلیلی انسجام آوایی الفراق متنبی  بررسی کرده­اند و به این سوالات پاسخ داده­اند که متنبی در قصیده باییه چه استراتژیهای زبانی در پیش می­گیرد تا نوعی هارمونی و توازن ذهنی و معنوی در سرتاسر سروده ایجاد نماید؟ چرا متنبی در قصید­ه الفراق از آواهای واضح، بهره بیشتری می­گیرد ؟ هدف متنبی از بکارگیری ساخت­های نحوی مقارن در این سروده چیست؟ آنچه از این بررسی حاصل می­شود این است که متنبی با رعایت تمام قواعد زبان عربی از تمامی ظرفیت­های جملات، واژگان، حروف، اصوات و آواها در ارتقای سطح معنایی و زیبایی سروده خویش بهره برده است. سهولت تلفظ و خوش­آهنگی صوت برخاسته از واژگان، متنی یکپارچه و منسجم را پدید آورده است. چینش آوایی و واژگانی درالفراق سروده متنبی چنان ماهرانه به خدمت گرفته شده است که گواه  بر چیره­دستی او  در  زبان عربی است.  

Keywords:

انسجام آوایی , متنبی , موسیقی , زبانشناسی , شعر عصر عباسی